“Η συγγραφή της παρούσας συλλογής έγινε ως αυτόματη άλωση με ποιητικό αντικλείδι, που έδωσε διαδρομή σε φαντασία, μνήμες και συναισθήματα και συνέπεσε εν μέρει με το διάστημα της περίεργης άνοιξης Κόβιντ-19 2020.
Τις ευχαριστίες μου οφείλω στον ποιητή κο Στρατή Πασχάλη για τις θετικές του επισημάνσεις”
Η ποίηση του Δημήτρη Ιωαννίδη είναι μια αυτόματη γραφή, που θέλει να βάλει στιγμιαία στο προσκήνιο με τρόπο στοχαστικό σκέψεις του καιρού και του πάντοτε. Πότε συναισθηματικά, πότε αλληγορικά και άλλοτε με ονειρικό τρόπο έχει σκοπό να λειτουργήσει περισσότερο σαν εγρήγορση και λιγότερο σαν ανάπαυση.
Μια προσωπική εμπειρία ανεπιτήδευτη με τη σημειολογία των λέξεων να δημιουργούν καθαρές εικόνες και θέσεις.
Υπάρχει μια κατάσταση, μια διαταραχή, που αφορά την ανθρώπινη φωνή που προκύπτει σιωπηλά με τα χρόνια και ονομάζεται δυσφωνία. Οι Κινέζοι λένε πως η άρθρωση των λέξεων και η φωνή του καθενός δείχνει στοιχεία από τον χαρακτήρα του. Η χροιά της φωνής δείχνει πώς ο καθένας μας διαχειρίζεται τις λέξεις και το λόγο. Η βραχνάδα για παράδειγμα είναι λέξεις που εγκλωβίστηκαν στο λαιμό δεν ειπώθηκαν στην ώρα τους και δυσκολεύουν την ομιλία.
Εγώ είμαι ένα βραχνός και κατά βάση πρακτικός άνθρωπος. Ζήτησα την αλλαγή, την κίνηση, επιδίωξα το δοξάρι να μην περνά κάθε μέρα από τις ίδιες χορδές.Βούτηξα για καλά, καιρό πολύ στον κόσμο των ανθρώπων και πάλεψα να μη χάσω την αυτοτέλειά μου. Τώρα μπαίνω μόνο όταν όπου και όσο θέλω και ίσως καμμιά φορά κατεβαίνω από τα κορφοβούνια μου ίσα ίσα για να δοκιμάσω τον εαυτό μου.
Η ζωή μου έχει νόημα όταν δημιουργώ κάτι με το μυαλό και με τα χέρια μου, όταν αφιερώνομαι σε σκοπούς και κυρίως όταν λύνω προβλήματα. Μάλλον γιατί στα μικράτα μου η ζωή, μου φόρτωσε προβλήματα αδιαπραγμάτευτα που δεν είχα άλλα περιθώρια παρά να τα λύσω. Έτσι έμαθα να ζω μαζί τους, να τα επιζητώ και να τα αγαπώ. Με τον καιρό δεν τα βλέπω πια, δεν βλέπω προβλήματα βλέπω μόνο λύσεις. Λύσεις που θα βρεθούν αν αντιμετωπιστούν οι προκλήσεις που δημιουργούν.
Τώρα θα μου πεις … λέξεις φθαρμένες, λόγια χιλιοειπωμένα. Από εκείνους που στην καθημερινήαναζήτηση ρόλου, τα μεταχειρίζονται καταλλήλως για να εμφανιστούν στη μικρή ή μεγάλη αγορά τους σπουδαίοι, ήρωες ακόμη και μεσσίες. Φόρτωσαν στις λέξεις την ασχήμια τους και οι δόλιες κακοπερνούν τόσο μαζί τους. Άλλες τις μεταμφίεσαν, άλλες ευτέλισαν ή τις έθαψαν άδοξα κι άλλες τις αγνόησαν.
Τις πόνεσα πολύ τις λέξεις!
Μέσα στα χρόνια μάζευα τις κακοποιημένες λέξεις, όσες μπορούσα, τις φύλαγα μέσα μου, τις φρόντισα και όσο εκείνες ένοιωθαν έτοιμες να βγουν ξανά στο φως τις άφηνα λίγο λίγο να φανούν στα μπαλκόνια του νου. Όλα αυτά τα χρόνια κάναμε παρέα, με συντρόφευαν κρατώντας ζεστή την ψυχή και το μυαλό μου ιδίως σε περιόδους που το κρύο περίσσευε και οι πάγοι σωρεύονταν μέσα μου.
Σωρεύονταν κι αυτές σιγά-σιγά και οικοδομούνταν σχεδόν εν αγνοία μου. Και με βοήθησαν
Έτσι προέκυψαν τα 44 ποιήματα της συλλογής μου “Ιογενείς Στίχοι”∙ όλα αβίαστα στις αρχές του 2020. Και ενώ εκείνη την περίοδο βιώναμε την απειλή της ασθένειας εγώ συναντούσα την προσωπική μου ίαση. Αναπάντεχα άνοιξα μια καινούργια πόρτα χωρίς να ξέρω που οδηγεί. Κατάλαβα πάντως ότι είναι ανάγκη να γράφω εκείνα που νοιώθω να γίνονται μέσα μου και στη ζωή μου.
Ένας μεγάλος άνεμος φύσηξε και κατάλαβα ότι εγώ ήμουν ο άνεμος που ήμουν μέσα του και τον ακούω και με οδηγεί κατευθείαν στον εαυτό μου.
Δημήτρης Ιωαννίδης - Φθινόπωρο 2025
Παραθέτω ένα απόσπασμα από το ποίημα «Βροχή αναπάντεχη» από την θεματική Παράθυρα Ανοιχτά:
…Δεν έχω σκοπό να χαϊδέψω τις ψυχές σας
να κάνω τους σπόρους να βλαστήσουν στην τρυφερή
No comments:
Post a Comment