"Ölüm, şehirlerimizi kaybetmekle başlar." Kim söylemişti bu cümleyi hatırlamıyorum, ne yazık ki doğru… Doğru, lakin eksik. Ölüm, şehirlerimizi kaybetmekle başlar, vatanımızı kaybetmekle neticelenir.
Sahi nedir vatan? Bir toprak parçası mı, uçsuz bucaksız denizler, derin göller, yalçın dağlar, verimli ovalar, yemyeşil ormanlar, kalabalık şehirler, tenha köyler mi? Hayır, bütün bunların ötesinde bir anlam taşır vatan. Ne sadece toprak parçası, ne su havzaları, ne ağaç silsilesi… Annemizin şefkati, babamızın saçlarına düşen ak, ilk aşkımız, doğan çocuğumuz, dedelerimizin mezarlarıdır vatan…
Vatanı olmayan insanın hayatı da olmaz. Evet, bir vakitler zihnim, kalbim bu fikirlerle doluydu. Şimdi? Şimdi bilmiyorum…
Ahmet Ümit
Ahmet Ümit 1960 yılında Gaziantep’te doğdu. 1983 yılında Marmara Üniversitesi Kamu Yönetimi bölümünü bitirdi. 1985-86 yıllarında Moskova’da Sosyal Bilimler Enstitüsü’nde eğitim gördü. Türkiye’nin en önemli polisiye ve suç yazarlarından biridir.
İlk öyküsünü 1982 yılında kaleme aldı. Bu öykü 40 dilde yayınlanan bir dergide basıldı.
İlk kitabı Sokağın Zulası (Şiir) 1989 yılında yayınlanmıştır. Bu kitabı, Çıplak Ayaklıydı Gece (Öykü), Masal Masal İçinde (Masal), Bir Ses Böler Geceyi (Roman), Sis ve Gece (Roman), Kar Kokusu (Roman), Agatha’nın Anahtarı (Öykü), Patasana (Roman) , Kukla (Roman), Şeytan Ayrıntıda Gizlidir (Öykü), Beyoğlu Rapsodisi (Roman), Aşk Köpekliktir (Öykü), Kavim (Roman), Ninatta’nın Bileziği (Destan), İnsan Ruhunun Haritası (Deneme), Olmayan Ülke (Masal), Bab-ı Esrar (Roman), İstanbul Hatırası (Roman), Sultanı Öldürmek(Roman), Beyoğlu’nun En Güzel Abisi (Roman), Elveda Güzel Vatanım(Roman) adlı eserleri izlemiştir.
Hikayelerinden Başkomser Nevzat,Çiçekçinin Ölümü, Tapınak Fahişeleri ve Başkomser Nevzat, Davulcu Davutu Kim Öldürdü? adlı üç çizgi roman yapılmıştır. Kitapları yirmiden fazla dile çevrilen Ahmet Ümit’in masalları ve bazı romanları okullarda yardımcı ders kitabı olarak okutulmaktadır.
Ahmet Ümit’in romanları sağlam bir polisiye kurgunun yanında, derin sosyolojik ve psikolojik çözümlemeler içerir. Ülkenin tarihsel mirası olan, Hitit İmparatorluğu, Roma İmparatorluğu ve Osmanlı İmparatorluğu’na dair ilginç bilgiler metinlerinin içine ustaca yerleştirilmiştir. Ama bu çarpıcı tarih notları, okurun ilgisini diri tutmaktan çok insan ruhunu tartışmak için kullanılır. Çünkü yazar, edebiyatının bir amacı varsa eğer, bunun insan ruhunu açıklamak olduğuna inanmaktadır. Onun romanları, Anadolu’nun zengin tarihi üzerinde, Poe’nun kurgusuyla, Dostoyevski’nin ruhsal çözümlemelerinin bir birleşimi gibidir. Yazdıklarının en önemli özelliği hızlı okunabilir olmasının yanında, güçlü bir dile, sağlam bir edebiyat estetiğine sahip olmasıdır.
ΑΝΤΙΟ, ΓΛΥΚΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ
Μια ερωτική ιστορία ή μια ιστορική καταγραφή των δεινών του πολέμου; Μέσα από τις επιστολές του Σεχσουβάρ προς την αγαπημένη του την οποία άφησε για να υπηρετήσει την πατρίδα μαθαίνουμε την ιστορία της κατάρρευσης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και τα προβλήματα της νεοσυσταθείσας συνταγματικής μοναρχίας, όπως τα βιώνει ο Σεχσουβάρ! Σίγουρα είναι κατά κύριο λόγο πολιτικό μυθιστόρημα που καταγράφει όλα τα δεινά που επιφέρει τόσο η τοπική όσο και η διεθνής πολιτική.
«Διότι ο λογοτέχνης δεν είναι χρονικογράφος, δηλαδή δεν καταγράφει αυτό που συμβαίνει στην Ιστορία. Αφηγείται το πως επιδρούν τα ιστορικά γεγονότα στους χαρακτήρες που επινοεί ο ίδιος, και με αυτόν τον τρόπο εμείς οι αναγνώστες, ευρισκόμενοι στην ίδια ψυχική κατάσταση με τους χαρακτήρες, αποκτούμε την ευκαιρία να έρθουμε ενώπιος ενωπίω με την ίδια μας την ύπαρξη.»
Ένα βιβλίο αντιπολεμικό, για όλα όσα μας αφαιρεί ο πόλεμος και τα κακά που αφήνει στο πέρασμα του από όπου κανείς δεν βγαίνει κερδισμένος. «Πλέον δεν μπορούσα να δικαιολογήσω τις δολοφονίες που διαπράτταμε, το αίμα που χύναμε, με το επιχείρημα «Ήταν αναγκαίο για την επανάσταση». Πλέον δεν ήταν αρκετό το επιχείρημα αυτό για να πείσω τον εαυτό μου.» «Για έναν νέο που είχε έρθει να πολεμήσει και να πεθάνει για την πατρίδα προείχε το συναίσθημα παρά η λογική, τα μεγάλα λόγια πρόσφεραν ενθουσιασμό οι απλές αλήθειες τίποτα.»
Ένα βιβλίο για τον εμφύλιο που καραδοκεί σε όλες τις χώρες επειδή δεν είμαστε ανοιχτοί στο διαφορετικό, δεν είμαστε μαθημένοι αλλά ούτε και εκπαιδευμένοι σε δημοκρατικές διαδικασίες. «Ποιο πρόβλημα μας λύνει το να πιάσουμε αυτούς τους ανθρώπους, να τους ρίξουμε στα μπουντρούμια, να τους δείρουμε, να τους βασανίσουμε, να τους κρεμάσουμε στις κρεμάλες για παραδειγματισμό; Σου απαντώ: δεν λύνεται κανένα πρόβλημα, απεναντίας το ζήτημα περιπλέκεται ακόμη περισσότερο. Και τώρα σ´ερωτώ: αν αύριο εσύ ή εγώ εναντιωθούμε στην πολιτική που ασκείται, αν διατυπώσουμε την άποψη πως είναι λάθος η πολιτική αυτή, υπάρχει εγγύηση ότι δεν θα στιγματιστούμε κι εμείς ως προδότες της πατρίδας;»
Και κλείνω με δύο ακόμη μικρά αποφθέγματα.
«Εάν δεν αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει στην παγκόσμια σκηνή, αποκλείεται να αντιληφθούμε τι συμβαίνει στη χώρα μας.»
«Με πατριδοκαπηλίες όπως «Θα πολεμήσουμε για την πόλη μας μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματος μας» δεν προστατεύεται μια πατρίδα».
Ένα τολμηρό βιβλίο που κτυπά αμείλικτα τα όσα πρεσβεύουν όλοι όσοι δημαγωγούν τον όχλο!
Από το κωδικοποιημένο μήνυμα του Προέδρου της Δημοκρατίας Μουσταφά Κεμάλ στον αστυνομικό διευθυντή της Ιστανμπούλ, Εκρέμ μπέη
«Διότι ο λογοτέχνης δεν είναι χρονικογράφος, δηλαδή δεν καταγράφει αυτό που συμβαίνει στην Ιστορία. Αφηγείται το πως επιδρούν τα ιστορικά γεγονότα στους χαρακτήρες που επινοεί ο ίδιος, και με αυτόν τον τρόπο εμείς οι αναγνώστες, ευρισκόμενοι στην ίδια ψυχική κατάσταση με τους χαρακτήρες, αποκτούμε την ευκαιρία να έρθουμε ενώπιος ενωπίω με την ίδια μας την ύπαρξη.»
Ένα βιβλίο αντιπολεμικό, για όλα όσα μας αφαιρεί ο πόλεμος και τα κακά που αφήνει στο πέρασμα του από όπου κανείς δεν βγαίνει κερδισμένος. «Πλέον δεν μπορούσα να δικαιολογήσω τις δολοφονίες που διαπράτταμε, το αίμα που χύναμε, με το επιχείρημα «Ήταν αναγκαίο για την επανάσταση». Πλέον δεν ήταν αρκετό το επιχείρημα αυτό για να πείσω τον εαυτό μου.» «Για έναν νέο που είχε έρθει να πολεμήσει και να πεθάνει για την πατρίδα προείχε το συναίσθημα παρά η λογική, τα μεγάλα λόγια πρόσφεραν ενθουσιασμό οι απλές αλήθειες τίποτα.»
Ένα βιβλίο για τον εμφύλιο που καραδοκεί σε όλες τις χώρες επειδή δεν είμαστε ανοιχτοί στο διαφορετικό, δεν είμαστε μαθημένοι αλλά ούτε και εκπαιδευμένοι σε δημοκρατικές διαδικασίες. «Ποιο πρόβλημα μας λύνει το να πιάσουμε αυτούς τους ανθρώπους, να τους ρίξουμε στα μπουντρούμια, να τους δείρουμε, να τους βασανίσουμε, να τους κρεμάσουμε στις κρεμάλες για παραδειγματισμό; Σου απαντώ: δεν λύνεται κανένα πρόβλημα, απεναντίας το ζήτημα περιπλέκεται ακόμη περισσότερο. Και τώρα σ´ερωτώ: αν αύριο εσύ ή εγώ εναντιωθούμε στην πολιτική που ασκείται, αν διατυπώσουμε την άποψη πως είναι λάθος η πολιτική αυτή, υπάρχει εγγύηση ότι δεν θα στιγματιστούμε κι εμείς ως προδότες της πατρίδας;»
Και κλείνω με δύο ακόμη μικρά αποφθέγματα.
«Εάν δεν αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει στην παγκόσμια σκηνή, αποκλείεται να αντιληφθούμε τι συμβαίνει στη χώρα μας.»
«Με πατριδοκαπηλίες όπως «Θα πολεμήσουμε για την πόλη μας μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματος μας» δεν προστατεύεται μια πατρίδα».
Ένα τολμηρό βιβλίο που κτυπά αμείλικτα τα όσα πρεσβεύουν όλοι όσοι δημαγωγούν τον όχλο!
Περίληψη
«Αποκαλύφθηκε απόπειρα δολοφονίας, η οποία θα εκτελείτο στις 16 Ιουνίου κατά την άφιξή μου στη Σμύρνη· οι πιο σημαντικοί δράστες συνελήφθησαν επ' αυτοφώρω και κρατούνται. Οι συλληφθέντες προέβησαν σε αποκαλύψεις. Ο Σαρή Εφέ, ο οποίος βρίσκεται μεταξύ των οργανωτών, αναζητείται. Αναμφίβολα, ο Σαρή Εφέ ανήκει σε κάποια οργάνωση της Ιστανμπούλ και έχει συνεργάτες».Από το κωδικοποιημένο μήνυμα του Προέδρου της Δημοκρατίας Μουσταφά Κεμάλ στον αστυνομικό διευθυντή της Ιστανμπούλ, Εκρέμ μπέη
«Ο Κεράτιος κάτω από τις πλαγιές του Κασίμπασα κυλούσε κατάλευκος σαν γάλα. Πάνω του μερικά σκάφη σαν σταχτιές κηλίδες... Θυμήθηκα την ήρεμη θάλασσα της Θεσσαλονίκης, το ατέλειωτο γαλάζιο που εκτείνεται από τον κόλπο προς τα ανοιχτά... Το μπαλκόνι του σπιτιού στη Θεσσαλονίκη νομίζω πως ήταν πολύ μεγαλύτερο από το μπαλκόνι αυτού του δωματίου... Στενοχωριέμαι όταν γράφω "νομίζω". Πώς μπορεί κάποιος να ξεχάσει την πόλη όπου γεννήθηκε, το σπίτι όπου μεγάλωσε; Φυσικά και δεν μπορεί, ωστόσο ο χρόνος σβήνει μία μία τις αναμνήσεις».
Βρισκόμαστε στο μελαγχολικό φθινόπωρο του 1926. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία έχει καταρρεύσει ενώ η νεαρή Δημοκρατία προσπαθεί να ορθοποδήσει. Ένας άντρας βρίσκεται στο κέντρο όλης αυτής της αναταραχής. Ο Σεχσουβάρ Σαμί... Ο άνθρωπος που βρισκόταν στις πρώτες γραμμές της Ένωσης και Προόδου, ο κουρασμένος πλέον κομιτατζής. Μια ανελέητη μηχανορραφία φαίνεται να εξυφαίνεται γύρω του, ενώ πάντα το ίδιο ερώτημα κατατρώγει το μυαλό του: Το κράτος είναι ιερό ή ο άνθρωπος; «"Ο θάνατος ξεκινά με τη απώλεια των πόλεών μας". Δε θυμάμαι ποιος είπε αυτή τη φράση, αλλά δυστυχώς είναι σωστή... Σωστή μεν, αλλά ελλιπής. Ο θάνατος ξεκινά με την απώλεια των πόλεών μας και ολοκληρώνεται με την απώλεια της πατρίδας μας»
