Another year passed by! Feeling grateful and blessed that my blog has passed 100000 views! Yes, 2023 has been a rough year in many ways but has also brought a lot of gifts that hopefully will multiply in the following year!
Wishing health and peace to the whole world! We need both too much these days! And may always be at least a spark of light in the darkest places! 🙏🏼🕯️
Αφηγητές του βιβλίου η Πέτρα, χήρα που μεγαλώνει την κόρη της με την οικιακή βοηθό από την Σρι Λάνκα, την Νίσα, και ο Γιάννης, νοικάρης της Πέτρας, λαθροκυνηγός ωδικών πουλιών που κάνουν στάση στην Κύπρο στην μεταναστευτική τους πορεία, κρυφός εραστής της Νίσα, την οποία θέλει να παντρευτεί . Η Νίσα όμως εξαφανίζεται.
Στην σκιά των αφηγητών, εμφανίζεται η περιγραφή της κόκκινης λίμνης στο Μιτσερό, και ο παντογνώστης αφηγητής που μας προετοιμάζει για την εξέλιξη της ιστορίας. Η εναλλαγή του με τις δύο πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις, μεταφέρει το μακάβριο και θλιβερό τοπίο που όλοι μας θυμόμαστε όταν αποκαλύφθηκαν οι δολοφονίες των αλλοδαπών οικιακών βοηθών από τον «Ορέστη», κάτι που είχε συγκλονίσει την κυπριακή κοινωνία.
Η ίδια η Λεφτέρι αναφέρει τα εξής: «Αυτή η ιστορία δεν αποτελεί μια απόπειρα μου να εκπροσωπήσω τις φωνές των εργαζόμενων μεταναστριών ούτε να μιλήσω εν ονόματι τους• είναι μια διερεύνηση των ιδεολογιών, των προκαταλήψεων, των συνθηκών και των υποκείμενων πεποιθήσεων που μπορούν να οδηγήσουν σε πολύ λυπηρά και συχνά ολέθρια γεγονότα. Είναι η διερεύνηση του πως ένα ελαττωματικό σύστημα μπορεί να παγιδεύσει ανθρώπους. Είναι ακόμα μια ιστορία σχετικά με όλες τις μορφές παγίδευσης - σχετικά με τον τρόπο που όλοι μας παγιδευόμαστε σε συγκεκριμένους τρόπους να βλέπουμε τα πράγματα και να ζούμε την ζωή μας.»
Ο συγγραφέας Hernan Diaz γεννήθηκε στην Αργεντινή, μεγάλωσε στην Σουηδία και τώρα μένει Αμερική, στο Μπρούκλιν με τη σύζυγο και την κόρη του. Το πρώτο του μυθιστόρημα In The Distance ήταν υποψήφιο για το Pulitzer καθώς και για το PEN/Faulkner το 2018 και τιμήθηκε με το διεθνές βραβείο Saroyan και το βραβείο Writing το 2019.
Η Παρακαταθήκη είναι το δεύτερο μυθιστόρημα του, κυκλοφόρησε το 2022 με τον τίτλο Trust και μεταφράστηκε στα ελληνικά και κυκλοφόρησε, τον Φεβρουάριο του 2023. Καλύπτει ιστορικά πάνω από ένα αιώνα και με μαεστρία μας δίνει τις διαφορετικές οπτικές γωνίες της ίδιας ιστορίας. Αρχικά μέσα από ένα επιτυχημένο μυθιστόρημα του 1937 που μιλά για προνόμια, εξουσία και εξαπάτηση. Μετά μέσα από τις σημειώσεις ενός μεγαλοεπιχειρηματία που πιστεύει ότι το βιβλίο διεστραβλώνει την ζωή του και της γυναίκας του, και κατόπιν από τα απομνημονεύματα της ιδιαιτέρας του που είχε αναλάβει να καταγράφει την «πραγματική» ιστορία του μεγαλοεπιχειρηματία στην προσπάθεια του να αποκαταστήσει την φήμη του.
Το βιβλίο εμπλέκει τον αναγνώστη, σε μια προσπάθεια αναζήτησης της αλήθειας. Με κάθε νέα ανακάλυψη η ιστορία γίνεται πιο συναρπαστική.
Μια πολύ καλή κριτική του βιβλίου μπορείτε να διαβάσετε στον πιο κάτω σύνδεσμο:
Από το οπισθόφυλλο
Παρά τη βουή και τον αναβρασμό της δεκαετίας του 1920, στη Νέα Υόρκη όλοι ξέρουν τον
Μπορείτε να βρείτε το βιβλίο στο επίσημο σάιτ του εκδοτικού οίκου https://www.metaixmio.gr/el/products/%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B7
Εγώ επέλεξα να διαβάσω ένα κείμενο από άσκηση που κάναμε στα μαθήματα δημιουργικής γραφής που κάνουμε στο The Writing Room, προσπαθώντας να δοκιμάσουμε διαφορετικά είδη γραφής όπως το άρλεκιν, το θρίλερ, το κυπριακό σκέτς, το ρομάντζο, το αστυνομικό, το αισθησιακό κ.ο.κ.
ΑΣΚΗΣΗ ΘΡΙΛΕΡ
Το αγαπημένο μου χρώμα ήταν πάντοτε το κόκκινο. Παιδί δεν αποχωριζόμουνα ένα διαφημιστικό μπλουζάκι της Coca Cola που έπαιρνες δώρο με μια δωδεκάδα αναψυκτικά.
Βλέπω όμως την κηλίδα από αίμα στον δείκτη του αριστερού μου χεριού και νιώθω έτοιμος να λιποθυμήσω. Πότε μου δεν άντεχα στην θέα του αίματος. Μια φορά στην έκτη δημοτικού, λάμβανα μέρος στους Πανλευκωσιάτικους αγώνες των σχολείων στο τρέξιμο με τ´εμποδίων. Στο προτελευταίο εμπόδιο και ενώ ήμουν πρώτος, πάτησα στραβά πριν πηδήξω και έπεσα πάνω στο εμπόδιο και το γόνατο μου τρίφτηκε και σκίστηκε. Με το που είδα το αίμα να αναβλύζει, λιποθύμησα.
Αλλά ούτε και στον στρατό, εκεί που τα αγοράκια γίνονται άντρες, κατάφερα να το ξεπεράσω. Με το που έβλεπα έστω και μια σταγόνα αίμα, έκανα εμετό.
Πρέπει όμως αυτή την στιγμή να βρω την δύναμη να το αντέξω.
Πλησιάζω τον νεροχύτη για να αφήσω το μαχαίρι που τόση ώρα κρατούσα με το δεξί μου χέρι. Αποφεύγω να κοιτάξω προς τον νεροχύτη καθώς κάνω την κίνηση αυτή. Δεν γνωρίζω πόση ποσότητα του κόκκινου υγρού έχει καλύψει την κοφτερή του λεπίδα. Η μάτια μου όμως πάει προς το χέρι μου όπου όλα τα δάκτυλά έχουν βαφτεί πασχαλινά αυγά. Νοιώθω το στομάχι μου να ανακατεύεται και περιμένω από στιγμή σε στιγμή ότι έχω φάει για μεσημεριανό να μετατραπεί σε εμετό.
Σκέψου, λέω δυνατά στον εαυτό μου. Συγκεντρώσου! Πρέπει να πάρεις μια απόφαση για το τι θα κάνεις. Ξέχνα το αίμα. Δεν υπάρχει. Είναι απλά το αγαπημένο σου χρώμα. Βρες μια λύση.
Κλείνω τα μάτια μου. Δεν τολμώ να κοιτάξω προς την μεριά της. Αν τολμήσω να κοιτάξω μπορεί η θέα του χρώματος που αγαπώ, που λογικά θα την έχει περικυκλώσει, να με κάνει να τα χάσω. Αν λιποθυμήσω ή κάνω εμετό δεν θα υπάρχει πια λυτρωμός. Δεν θα μπορώ να ξεφύγω τις συνέπειες των πράξεων μου.
Νοιώθω τα χείλη μου στεγνά, και πρέπει να ηρεμήσω και να σκεφτώ. Θυμάμαι ότι πριν ξεκινήσει όλο αυτό, μου είχε βάλει σε ένα ποτήρι, παγωμένο νερό για να πιω, το οποίο δεν άγγιξα. Δεν τολμώ να ανοίξω ακόμη τα μάτια μου, προσπαθώ να θυμηθώ που το είχε ακουμπήσει. Αν ξεκινήσω να ψαχουλεύω όμως με τα μάτια κλειστά, θα αφήσω παντού τα αποτυπώματα μου, χαραγμένα με το υπέροχο κόκκινο χρώμα, που αυτή την φορά είναι φτιαγμένο από το αίμα της.
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
 |
| Στο εξώφυλλο: Ο τυφλός βιολάρης Μιχαήλης και η Μεριέμ που παίζει τουμπελέκι. |
https://www.facebook.com/TheCypriotFiddler
Επίσης η συγγραφέας είναι και η δασκάλα μου στα μαθήματα δημιουργικής γραφής και είχαμε γνωριστεί πριν κάποια χρόνια επίσης σε κάποια εργαστήρια που έκανε στην Λευκωσία. Αν σας ενδιαφέρει η συγγραφή μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί της από την σχετική σελίδα της στο Facebook πατώντας στον πιο κάτω σύνδεσμο.
https://www.facebook.com/TheWritingRoom.Nicosia.
Στον πρόλογο του βιβλίου, γράφει ο Αντρέας Παναγιώτου: Το κείμενο της Νικολέττας Δημητρίου, πέρα από μια εξαιρετική εργασία με βάση την προφορική ιστορία, αποτελεί και ένα είδος κειμένου ανθρωπολογικής ανάλυσης για το πως βιώθηκε η εμπειρία της χρήσης του βιολιού από πολλές οπτικές γωνιές. Πιο κάτω γράφει ότι το βιβλίο προσφέρει μια πλουραλιστική εικόνα της κυπριακής κοινωνίας του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα.
Κάνοντας την έρευνα πριν γράψει το βιβλίο, εμπνεύστηκε και την δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ σχετικό με τον θέμα, το οποίο ολοκληρώθηκε το 2017 και παρουσιάστηκε σε διάφορες πόλεις της Κύπρου αλλά και σε κάποια εθνομουσικολογικά συνέδρια στο εξωτερικό.
Μπορείτε να παρακολουθήσετε σχετικό ρεπορτάζ που προβλήθηκε στην εκπομπή του ΡΙΚ - BIZ ΕΜΕΙΣ στις 3 Μαρτίου 2017. (Gr/Tr subtitles)
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Νικολέττα Δημητρίου
Η Νικολέττα Δημητρίου σπούδασε μουσική στη Θεσσαλονίκη, τη Βιέννη και το Λονδίνο, απ’ όπου έλαβε διδακτορικό στην εθνομουσικολογία (SOAS, 2008). Σπούδασε επίσης δημιουργική γραφή στο Πανεπιστήμιο East Anglia, με ειδίκευση στην αυτο/βιογραφική γραφή. Υπήρξε ερευνητική εταίρος εθνομουσικολογίας και αυτο/βιογραφικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και διδάσκουσα μη μυθοπλαστικής αφηγηματικής γραφής στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα δημιουργικής γραφής του ίδιου πανεπιστημίου (2012-19). Υπήρξε επίσης υπότροφος του ιδρύματος Fulbright, καθώς και επισκέπτρια στο Κέντρο Ελληνικών Σπουδών Seeger του Πανεπιστημίου Πρίνστον. Από το 2019 μέχρι σήμερα εργάζεται ως ειδική επιστήμονας έρευνας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.
Για online παραγγελίες στην Κύπρο μπορείτε να ακολουθήσετε τον πιο κάτω σύνδεσμο:
