Οι άνθρωποι βρισκόμαστε σε μια συνεχή αναζήτηση της προσωπικής μας αλήθειας, πράγμα που μας φαντάζει άπιαστο και σχεδόν αδύνατον να πραγματωθεί. Αν όμως έρθει η ώρα που θα βρεθούμε αντιμέτωποι με αυτή, πόσο πραγματικά είμαστε έτοιμοι να την αντέξουμε;
Στο νέο του βιβλίο, ο Γρηγόρης Βασιλειάδης, μας προτρέπει να ανακαλύψουμε τις πόρτες που πρέπει να ανοίξουμε για να βρούμε την δική μας αλήθεια. Έτοιμες λύσεις δεν υπάρχουν, ούτε εύκολες, μα το χρυσάφι που κρύβεται αν τολμήσουμε να παραδοθούμε στο ταξίδι της αναζήτησης θα μας ανταμείψει. "Δεν ανεβαίνεις αυτογνωστικά σκαλοπάτια ποντάροντας στην συνήθεια. Απ' τη λεωφόρο των οικείων σου εθισμών δεν θα συναντήσεις Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες. Ούτε θα κερδίσεις το ταξίδι. Μόνο φτάνοντας στο τέρμα της γνωστής σου ξηράς αντικρίζεις το πέλαγος που σε περιμένει από πάντα να το εξερευνήσεις διασχίζοντας το."(σελ. 7)
Διώξε μακρυά τους φόβους σου και και επέλεξε να βροντοφωνάξεις ότι σου δίνει δύναμη και αισιοδοξία, ότι δίνει δύναμη και αισιοδοξία και στον κόσμο γύρω σου. "Αν είναι να μοιραστείς κάτι ευχάριστο, αισιόδοξο και "δυναμωτικό", κάτι που καταπραΰνει τον πόνο και τον φόβο του αδελφού σου, κάτι που εκπέμπει κύματα αγάπης, ναι, τότε μίλα! Φώναξε το, γράψε το στους τοίχους, πες το, διάδωσε το με κάθε τρόπο." (σελ. 8)
Θέλει έρωτα η ζωή για να σου αποκαλύψει την αλήθεια, έντονη επιθυμία που θα σε κάνει να απλώσεις να την αρπάξεις και από το πιο μακρινό σημείο του ορίζοντα, αν χρειαστεί. «Μάθε στη ζωή σου να ερωτεύεσαι το “ακατόρθωτο”. Να επιθυμείς αυτό που είσαι σίγουρος πως δεν μπορείς να φτάσεις. Να θυμάσαι: το πιο βαθύ και συγκλονιστικό σου όνειρο περιμένει την επιθυμία σου να μεστώσει, να τεντωθεί για να το συναντήσει» (σελ. 130).
Υπάρχει και ένα κόστος για αυτό. Και ξεκινά με όλα όσα πρέπει να χάσεις πρώτα για να μπορέσεις να κερδίσεις. Αν δεν αδειάζεις από τα αχρείαστα φορτία, αυτά που με ζήλο κρατάς σαν ασπίδες αλλά αυτά σε υπονομεύουν, δεν θα υπάρξει χώρος για να γεμίσει με τις αλήθειες που τόσο πολύ διψά η ψυχή σου να αποκτήσει. «Όποιος ζητήσει να μάθει, να θεραπευτεί από την άγνοια, χρειάζεται να είναι πρόθυμος να καταβάλει και το κόστος. Όσο πιο ψηλά ζητήσει να φτάσει κάποιος στην “κορυφή της Αλήθειας”, τόσο πιο πρόθυμος πρέπει να είναι να θυσιάζει τη βολή και την αμεριμνησία, την ανευθυνότητα της άγνοιας.» (σελ. 153)
Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.
«Ο άνθρωπος για να νιώσει την έξαψη της διακινδύνευσης, την υπέρβαση του φόβου και της ανάγκης, κάνει τα πάντα. Παίρνει τα όρη και τα βουνά, σκαρφαλώνει σε κατσάβραχα, θέτει το σώμα του σε κινδύνους. Λες κι έτσι θα κατευνάσει την αγωνία του για ολοκλήρωση του ίδιου και του ταξιδιού του στον κόσμο…
Όμως, ο αληθινός κίνδυνος είναι να αναρριχηθείς στις κορφές των έσω σου στοιχειών, των εσωτερικών σου παιδικών προσωπείων, των τεράτων που από καιρό σε κατοικούν! Ο αληθινός ο κίνδυνος είναι όχι να κατακτήσεις εξωτερικές κορυφές, αλλά να κατακτηθείς… Να κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή να πέσεις κι εσύ να προχωράς μπροστά, όχι για να κερδίσεις, αλλά για να … “χάσεις”!
Τα πάντα κάνει ο έξω άνθρωπος για να αποφύγει τον μέσα άνθρωπο, τον μόνο αληθινό κίνδυνο! Τον μόνο γκρεμό! Τη μόνη κορυφή! Το μοναδικό Ταξίδι…Για πόσο καιρό όμως θα αποφεύγεις την αντιπαράθεση με την αλήθεια;»
