Cyprus -Κύπρος - Kıbrıs - Divided by time united by hope

Μια δράση για την ειρήνη: Την ερχόμενη Κυριακή, 30 Οκτωβρίου βγάζουμε selfie με το ηλιοβασίλεμα στο background (ώρα ηλιοβασιλέματος 4 54 χειμερινή ώρα / 5 54 καλοκαιρινή ώρα) Ανεβάζουμε στη συνέχεια την φωτογραφία στο λογαριασμό μας στο Facebook or/and Instagram or/and Twitter) κάνουμε tag την τοποθεσίας και γράφουμε το μήνυμα: Μας χωρίζει ο χρόνος μας ενώνει η ελπίδα/ Zamanla Bölündük Umutta Birleşik /Divided by time united by hope. Στόχος μας να έχουμε 1000 διαφορετικά posts από κάθε άκρη του νησιού. Χρησιμοποιούμε επίσης το #UnitedByTime.

This Sunday 30th of October we take a selfie with the sunset as a background (sunset time on Sunday 4 54 winter time/5 54 summer time). We upload the picture on our Facebook or/and Instagram or/and Twitter account and we tag the location that the picture was taken . We write the slogan Μας χωρίζει ο χρόνος μας ενώνει η ελπίδα/ Zamanla Bölündük Umutta Birleşik /Divided by time united by hope. We also use the #UnitedByHope. Our aim is to have at least a thousand posts from locations across the island.

30 Ekim Pazar günü; Günbatımı ile bir Selfie çekelim (günbatımı kış zamanına göre 4.54'te; yaz zamanına göre 5.54'te gerçekleşecektir). Fotoğrafımızı Facebook'a; Instagram'a veya Twitter'a lokasyon bildirimi ile birlikte yükleyelim. Sloganımız: Μας χωρίζει ο χρόνος μας ενώνει η ελπίδα/ Zamanla Bölündük, Umutla Birleştik /Divided by time united by hope. #UnitedByHope.

Ο ΚΑΦΚΑ ΣΤΗΝ ΑΚΤΗ - Χαρούκι Μουρακάμι

Ένα νεαρό αγόρι, ο Κάφκα Ταμούρα, το σκάει από το σπίτι του και για να ξεφύγει από την εκπλήρωση μιας τραγικής οιδιπόδειας προφητείας και για να αναζητήσει τη μητέρα του και την αδελφή του που έχουν εξαφανιστεί από χρόνια.

Ένας αφελής και όχι ιδιαίτερα έξυπνος γέρος, ο Νακάτα, που δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει το σοκ που υπέστη στα παιδικά του χρόνια, αναζητά τον χαμένο εαυτό του. Η αναζήτησή του εν μέρει συμπληρώνει και εν μέρει εξηγεί τη φυγή του Κάφκα.

Καθώς οι δρόμοι τους έρχονται ολοένα και πιο κοντά, και γίνεται σταδιακά ξεκάθαρο το γιατί, ο Χαρούκι Μουρακάμι βυθίζει τους αναγνώστες του σ’ έναν κόσμο όπου οι γάτες μιλούν, τα ψάρια πέφτουν απ’ τον ουρανό και τα πνεύματα γλιστρούν έξω από τα σώματα για να κάνουν έρωτα ή να διαπράξουν φόνο.

Ένας από τους μεγαλύτερους παραμυθάδες παγκοσμίως στην καλύτερη στιγμή του.

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ:

 "Μόνον όσοι έχουν υποστεί διακρίσεις μπορούν να κατα

λάβουν πόσο πονάει." 

"Αυτοί όμως που με αηδιάζουν περισσότερο απ'όλα είναι οι άνθρωποι χωρίς φαντασία. Το είδος που ο Τ.Σ. Έλιοτ αποκαλεί κούφιοι άνθρωποι. Εκείνοι που μπαλώνουν την έλλειψη φαντασίας με άψυχα κομματάκια από άχυρο, μην έχοντας συνείδηση του τι κάνουν. Άσπλαχνοι, που σου πετούν πολλές κούφιες λέξεις, προσπαθώντας να σε αναγκάσουν να κάνεις ό,τι δε θέλεις." 

"Αυτό ακριβώς είναι το είδος των ανθρώπων που δολοφόνησαν τον αγαπημένο της μις Σαέκι. Στενόμυαλοι, στερημένοι από φαντασία. Αδιαλλαξία, θεωρίες που είναι άσχετες με την πραγματικότητα, κενή ορολογία, σφετερισμός ιδανικών και ανελαστικά συστήματα." 

"Φυσικά, είναι σημαντικό να ξέρεις τι είναι σωστό και τι λάθος. Τα λάθη κρίσης που πιθανόν να κάνεις συνήθως μπορεί να διορθωθούν. Αν έχεις το κουράγιο να τα παραδεχτείς, τα πράγματα ενδέχεται να αντιστραφούν. Τα αδιάλλακτα όμως, περιορισμένα μυαλά χωρίς καμία φαντασία είναι σαν τα παράσιτα που μεταμορφώνουν τον ξενιστή που τους υποδέχεται, αλλάζουν μορφή και συνεχίζουν να ευδοκιμούν. Είναι χαμένοι από χέρι."

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙ ΕΓΡΑΨΕ ΤΟ loukini.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙ ΕΓΡΑΨΕ ΤΟ fractalart.gr

SCIOLIST: A person who pretends to be knowledgeable and well informed. - ΗΜΙΜΑΘΗΣ

Ημιμάθεια: 
η ελλιπής γνώση ενός αντικειμένου, η οποία συχνά δεν γίνεται αντιληπτή ως τέτοια από το ίδιο το άτομο.

Η αμάθεια προκαλεί το θράσος , ενώ ο συνετός υπολογισμός τον δισταγμό. (Περικλής από Αθήνα , 490 - 429 π.χ.) .

"Η ημιμάθεια είναι η τρομερότερη μάστιγα της ανθρωπότητας . Τελείως άγνωστη μέχρι την εποχή μας είναι χειρότερη από την πανούκλα , την πείνα , και τον πόλεμο" . (Ντοστογιέφσκι , Οι Δαιμονισμένοι) .

Για περισσότερα γνωμικά επισκεφτείτε: http://www.metron-ariston.gr/amathia-2.html

«5 στα πέντε»

Ανυπομονούσε να έρθει η ώρα που θα μπορούσε να βγει στους δρόμους της γειτονιάς, να συναντήσει τους φίλους του για παιχνίδι. Ο μεγαλύτερος του αδελφός,  του είχε μάθει να μετράει μέχρι το εκατό  αλλά δεν ήξερε ακόμη να διαβάζει τους αριθμούς, ούτε στο μεγάλο ρολόι του τοίχου στο καθιστικό μπορούσε να τους αναγνωρίσει, ήξερε μόνο να περιμένει  να δει τον μεγάλο δείκτη να δείχνει το ταβάνι και τον μικρότερο να είναι κοντά στην άλλη άκρη προς τα κάτω, όχι όμως ακριβώς απέναντι, λιγάκι πιο δεξιά, θα χρειαζόταν ακόμη πολύ ώρα για να ευθυγραμμιστούν. Όταν οι δείχτες παίρνανε τις θέσεις αυτές, ήταν η ώρα που άφηναν και τους φίλους του οι μανάδες τους να βγουν για παιχνίδι και μπορούσε και αυτός να τους ακολουθήσει

«Εσύ είσαι ο πιο μικρός, δεν πρέπει να κάνεις ότι κάνουν και οι πιο μεγάλοι φίλοι σου» του έλεγε πάντα η μάνα του πριν τον αφήσει να βγει. Μια καθημερινή ιεροτελεστία, μπας και τα είχε ξεχάσει από την προηγούμενη μέρα ή την πάρα προηγούμενη. «Να παίζεται φρόνιμα, να μην τρέχετε στον δρόμο, να μην μιλάτε με άγνωστους και το κυριότερο να μην ακολουθήσετε κάποιον που δεν ξέρετε». Σαν ατάκα από θεατρικό, επαναλάμβανε καθημερινά το ίδιο τροπάριο. 

«Και μόλις ετοιμάσω το φαγητό, θα σας φωνάξω και θέλω να’ ρθείτε αμέσως. Δεν θέλω να καθυστερούμε τον πατέρα σας που έρχεται κουρασμένος μετά από τόσες ώρες δουλειάς!» Με αυτό σαν επίλογο ήξερε ότι μπορούσε να ανοίξει με ασφάλεια την πόρτα και να βγει έξω. Στο παιχνίδι με τους φίλους του. Στην ανεμελιά και στην ξεγνοιασιά. Μακριά από γιατρούς και θεραπείες, μακριά από χάπια και ενέσεις. 

Η διάγνωση είχε γίνει πριν από 5 μήνες και η διαδικασία θεραπείας ξεκίνησε αμέσως. Άκουσε μια φορά  την μάνα του να μιλάει στο τηλέφωνο με την θεία του που είχε παντρευτεί και ζούσε στον Καναδά, να της λέει ότι είχαν φανεί τυχεροί και ότι η αρρώστια ήταν ιάσιμη. Όποτε κατάλαβε ότι αυτό που είχε λεγόταν Ιάσιμη και ευτυχώς ήταν τυχεροί που την είχε. Αλλά τον προβλημάτιζε που αυτός κάποιες φορές στην θεραπεία πονούσε πολύ. 

Όμως τώρα είχε ήδη ανοίξει την πόρτα και είχε βγει στον δρόμο με κατεύθυνση προς το σπίτι του Λευτέρη, του μεγαλύτερου της παρέας, που αν και πήγαινε στην ίδια τάξη με τον αδελφό του, πάντα έλεγαν ότι αυτός ήταν ο μεγαλύτερος και ότι είχε χάσει χρόνο στο σχολείο. Αν ήξερε πώς να βρει αυτόν τον χρόνο που έχασε ο Λευτέρης θα του τον έδινε γιατί τον αγαπούσε πολύ. Όμως αυτός ακόμη ήταν μικρός και δεν μπορούσε να πάει στο σχολείο ακόμη, οπότε ούτε και να ψάξει εκεί να βρει τον χρόνο που έχασε ο αγαπημένος του φίλος.

Με το που βγήκε στον δρόμο, είδε την παρέα των παιδιών να κατευθύνονται ήδη προς το χωράφι στο τέλος της γειτονίας τους,εκεί όπου είχαν στήσει ένα πρόχειρο γήπεδο ποδοσφαίρου! Έπρεπε να τους προλάβει και ξεκίνησε να τρέχει φωνάζοντας τους να τον περιμένουν...

                                                                        ____________

... Άνοιξε τα μάτια του και ένιωσε το κεφάλι του να γυρνάει! Ένας διαπεραστικός πόνος στο αριστερό του πλευρό τον κτύπησε ξαφνικά! Ένοιωθε μια ελαφριά ζάλη και το στομάχι του ήταν δεμένο κόμπος. «Μα που βρίσκομαι;» σκέφτηκε. Έκανε να σηκωθεί αλλά το σώμα του δεν ανταποκρινόταν! "Σιγά μωρό μου" άκουσε την μητέρα του να του λέει με τρυφερότητα! "Πως νοιώθεις;" –Κοίταξε γύρω του και κατάλαβε ότι ήταν ξαπλωμένος στο μεγάλο καναπέ του καθιστικού. Έγειρε το κεφάλι του στο πλάι και είδε το ρολόι στον τοίχο απέναντι του να δείχνει περίπου την ώρα του παιχνιδιού αλλά με τον μεγάλο δείκτη να έχει μετακινηθεί ήδη πιο αριστερά! Άρα είχε αργήσει.

"Μαμά θέλω να παίξω με τους φίλους μου και έχω αργήσει" είπε με όση δύναμη μπορούσε να ανακτήσει! "Δεν θα πας σήμερα άγγελε μου" του είπε η μάνα του "δεν θυμάσαι τι έγινε;". "Μα ήμουν φρόνιμος όλη μέρα, εσύ ποτέ δεν μου απαγορεύεις να πάω για παιχνίδι! Δεν θυμάμαι να έκανα κάτι κακό". Δεν μπορούσε να καταλάβει τι συνέβαινε. Γιατί ήταν ξαπλωμένος, γιατί πονούσε και ζαλιζόταν, γιατί δεν μπορούσε να πάει να παίξει με τους φίλους του;

"Από την στιγμή που τον κτύπησε το αυτοκίνητο, δεν άνοιξε τα μάτια του μέχρι τώρα! Τον σήκωσα στα χέρια μου και τον έφερα!" ακούστηκε η φωνή του Λευτέρη. Ο καλός του ο φίλος ήταν εκεί. Μα τι είχε γίνει; Δεν θυμόταν τίποτα! 

«Πρέπει να έπαθε διάσειση, αλλά πρέπει να είναι ελαφριάς μορφής, γιατί δεν έκανε εμετό και ξύπνησε σχετικά άμεσα» είπε η μητέρα του καθώς ψαχούλευε το κεφάλι του για να δει αν τυχόν είχε κάποιο τραύμα. «Δεν φαίνεται να υπάρχει λόγος ανησυχίας αλλά μόλις γυρίσει ο άντρας μου θα πάμε στο νοσοκομείο για εξετάσεις». Η μητέρα του από την πρώτη στιγμή που είχε γίνει η διάγνωση ότι έπασχε από καρκίνο, είχε ξεκινήσει να διαβάζει ότι ιατρικό έβρισκε μπροστά της, και είχε πάρει και μια Ιατρική Εγκυκλοπαίδεια, από ένα πλανόδιο που τους είχε κτυπήσει την πόρτα πριν από κανένα δίμηνο.  

Δεν θυμόταν τίποτα, ούτε να έχει βγει έξω από το σπίτι, ούτε να είχε συναντήσει τους φίλους του, ούτε το αυτοκίνητο που τον είχε κτυπήσει και τον είχε αφήσει κάτω στην άσφαλτό λιπόθυμο. Και που ο ασυνείδητος οδηγός είχε μαρσάρει και εξαφανιστεί. Αυτά θα του τα περίγραφε αργότερα ο φίλος του ο Λευτέρης!

                                                                        ____________

Ακούμπησε την πλάτη του στην καρέκλα που καθόταν και κοίταξε στην οθόνη του υπολογιστή του όσα είχε γράψει. «Ωραία εισαγωγή για το νέο μου βιβλίο» σκέφτηκε και πληκτρολόγησε στην αρχή ένα προσωρινό τίτλο: «Πέντε στα πέντε!» Αυτό κι’ αν ήταν συμβολικό. Ετοιμαζόταν να εκδώσει το πέμπτο του βιβλίο, μετά από 4 επιτυχημένα βιβλία που του είχαν χαρίσει αρκετές διακρίσεις και ένα κρατικό βραβείο. Και το βασικότερο σε αυτό του το βιβλίο θα εξιστορούσε την δική του ιστορία, με μυθιστορηματικό τρόπο δε αλλά βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα δε. 

Αν κάτι είχε μάθει καλά από πολύ μικρή ηλικία, ήταν ότι η ζωή δεν σου δίνει πάντα τον χρόνο για να ολοκληρώσεις αυτά που ονειρεύεσαι. Κι’ αν φανείς τυχερός και σου δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία δεν πρέπει να την σπαταλήσεις. Και αυτού του είχαν δοθεί πέντε ευκαιρίες. Πέντε φορές που η ζωή του κινδύνευσε και όμως κατάφερε να επιζήσει και να βγει πιο δυνατός. Και παρόλο που πίστευε ότι το πεπρωμένο υπήρξε καλό μαζί του, ποτέ δεν θα ήξερε πόσο χρόνο είχε ακόμα. Και σίγουρα δεν ήθελε αυτόν που του απέμεινε να τον σπαταλήσει. Και τώρα ήταν η ώρα να μοιραστεί την δική του ιστορία με όλους.