Δεν ήξερα τι ακριβώς ένοιωθα όταν την αντίκρισα Η στάση της
τις τελευταίες μέρες και το τηλεγραφικό της μήνυμα στο κινητό, μου είχαν
προμηνύσει αυτά που θα άκουγα.
«Δεν χρειάζεται να μου πεις γιατί με κάλεσες», της είπα
ξεκινώντας την κουβέντα πρώτος σε μια προσπάθεια να μην ακούσω από τα χείλη της
την λέξη χωρισμός. «Τα έχω καταλάβει όλα»
«Αν είσαι σίγουρη και το έχεις αποφασίσει είναι εντάξει.
Θέλω όμως πρώτα να μου πεις ότι το έχεις σκεφτεί καλά. Ότι ζύγισες τα πράγματα
και δεν υπάρχει λύση. Ότι προσπάθησες να δουλέψει η σχέση μας και δεν τα
κατάφερες. Δεν θέλω να χωρίσουμε χωρίς να έχουμε δοκιμάσει να λύσουμε τις
διαφορές μας. Θέλεις λίγο χρόνο να μείνεις μόνη, θέλεις να αλλάξω κάποια
πράγματα σε μένα, θέλεις κάτι άλλο από εμένα; Πες μου και είμαι έτοιμος για τα
πάντα. Δεν είναι κρίμα όλα όσα ζήσαμε μαζί να χαθούν, όλα όσα μοιραστήκαμε να
πάνε στράφι για ασήμαντα πράγματα. Τι λες;»
«Αντρέα σε παρακαλώ σταμάτα να μονολογείς» με παρακάλεσε,
«αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι είμαι έγκυος»
«Μα αυτό είναι καταπληκτικό» πρόλαβα να φωνάξω.
«Αντρέα το παιδί δεν είναι δικό σου. Λυπάμαι πολύ. Αντίο»
No comments:
Post a Comment