ΕΛΕΩΝΟΡΑ ΖΟΥΓΑΝΕΛΗ - ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ ΤΩΡΑ

Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη μετακομίζει και μας καλεί με ένα νέο CD με 14 τραγούδια. Κρατάει ό,τι έχει αγαπήσει, το βάζει σε κούτες, καλά φυλαγμένο και προσεγμένο, αλλά πηγαίνει στο παρακάτω, επιλέγοντας ήχο, τρόπο και παρέα και φτιάχνει το τρίτο studio album με εντελώς νέα υλικά, σε καινούρια γειτονιά αλλά ξεπακετάροντας και κρατώντας ό,τι την έχει χαρακτηρίσει μέχρι σήμερα. 

Ο Γιάννης Ζουγανέλης γράφει για πρώτη φορά τραγούδι για την Ελεωνόρα με τους στίχους της Sunny Μπαλτζή. Ο Φίλιππος Πλιάτσικας που ήταν εκεί ακόμα και στο πρώτο album της γράφει  ένα τραγούδι για την μετακόμιση σε στίχους της Πηγής Κωνσταντίνου. Ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος γράφουν 4 καινούρια τραγούδια, κομμένα και ραμμένα ειδικά για την Ελεωνόρα. 

Και έρχονται καινούριοι φίλοι και καινούριοι άνθρωποι να μπουν στην ζωή της. Η Μαρία Παπαγεωργίου, ο Σταύρος Σταύρου και ο Μίνως Θεοχάρης.  Και ένας άνθρωπος που κρατάει το κλειδί βάζωντας σε αυτήν την ιστορία λόγια και μουσική στην μετακόμιση, ο Κώστας Λειβαδάς που έγραψε το τραγούδι που έδωσε τον τίτλο στο δίσκο και όχι μόνο. 

Επίσης αυτή η μετακόμιση έχει και κάτι από τα πιο αγαπημένα σου. "Είναι η αγάπη". Το τραγούδι που έγραψαν ο Μίνως Μάτσας και η Victoria Hislop γίνεται το soundtrack της μετακόμισης μαζί με το "Που να σε βρω", το τραγούδι που έγραψαν ο Θέμης Καραμουρατίδης και η Ελεάνα Βραχάλη για την συλλογή "´Όλα τα ναι του κόσμου". 

Πάμε λοιπόν μαζί να γνωρίζουμε το καινούριο σπίτι της Ελεωνόρας. Χαλαρά να νιώσουμε σαν να είμαστε στο δικό μας σπίτι. Γιατί μια από τις ιστορίες των τραγουδιών είναι σίγουρα και η δική μας. 

Τις ενορχηστρώσεις έκαναν ο Ευρυπίδης Ζεμενίδης, στενός συνεργάτης της Ελεωνόρας Ζουγανέλη τα τελευταία χρόνια, υπεύθυνος και για τις ενορχηστρώσεις των τραγουδιών στις ζωντανές της  εμφανίσεις, o Θέμης Καραμουρατίδης, ο Μίνως Μάτσας και ο Λάμπης Κουντουρόγιαννης.

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ 2 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΜΙ
Πάρτε μια γεύση εδώ:

ΓΕΥΣΗ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

Ένοιωσα την καρδιά μου να κτυπά ξέφρενα από την πρώτη στιγμή που ανταλλάξαμε ματιές, αλλά την στιγμή που μας σύστησαν οι κοινοί μας γνωστοί πρέπει να έσπασα το ρεκόρ Γκίνες σε καρδιακούς σφυγμούς. Η οικειότητα που αναδύθηκε από τις πρώτες μας κουβέντες, σφράγισε την χημεία μας. Όταν δε με ένα κλείσιμο του ματιού με πήρε από το χέρι και μου σιγοψιθύρισε «Πάμε να φύγουμε από εδώ», ήμουν σίγουρος πως ο Παράδεισος είχε ανοίξει τις πύλες του για μένα. Δεν άντεχα την προσμονή για να φύγουμε από τον χώρο του Πανεπιστημίου. Έπρεπε η δίψα μου να ικανοποιηθεί άμεσα. Πιο τολμηρός πια, έσπρωξα την πρώτη πόρτα που βρήκα και παρ έσυρα τα φιλήδονα κορμιά μας στο σκοτάδι της πανεπιστημιακής αίθουσας. Το πρώτο μας φιλί, άγριο και παθιασμένο, μας παρέσυρε σε μονοπάτια που δεν έχουν επιστροφή. Έσπρωξα με βία τις καρέκλες στο πλάι και τα σώματα μας κύλησαν στο πάτωμα διψώντας το ένα για το άλλο.

Και εκεί που ο πόθος μας είχε χτυπήσει κόκκινο  και τα ρούχα μας είχαν κάποια κουμπιά λιγότερα, ένας θόρυβος ακούστηκε από την πόρτα. Κάποιος γυρνούσε το πόμολο, το οποίο μάλλον από την προηγούμενη βίαιη παραβίαση του από εμάς είχε ψιλοφρακάρει. Κοκαλωμένοι και οι δύο για μια στιγμή, αφού ανταλλάξαμε μια γρήγορη ματιά, τρέξαμε στο βάθος της αίθουσας, βρίσκοντας καταφύγιο  πίσω από το πανεπιστημιακό έδρανο, ελπίζοντας να λειτουργήσει ως κρυψώνα σε περίπτωση που κάποιος έμπαινε μέσα. Το φως που διαπερνούσε το τζάμι της πόρτας, ευτυχώς δεν ήταν αρκετό για να μας διακρίνει κάποιος εύκολα. Κρυμμένος πια, ξεπρόβαλα ελαφρά το πρόσωπο μου σε μια προσπάθεια να δω τι γινόταν. Στην πόρτα ένας γενειοφόρος, φαλακρός άντρας με ριγέ μπλούζα, προσπαθούσε επίμονα να την ανοίξει. Για καλή μας τύχη, αυτή πεισματικά παρέμεινε κλειστή. Κοίταξε βιαστικά δεξιά και αριστερά και με ύφος ανθρώπου που τον κυνηγάνε, έτρεξε προς άλλη κατεύθυνση.

Ο αναστεναγμός ανακούφισης που βγήκε από μέσα μου παρατηρώντας την φυγή του απρόσμενου εισβολέα, δεν κράτησε περισσότερο από δευτερόλεπτο. Ένας έντονος θόρυβος παραβίασης της πόρτας διάλυσε κάθε ελπίδα ότι την είχαμε γλυτώσει. Ήταν τόσο απότομη αυτή η εναλλαγή συναισθημάτων που μια μικρή κραυγή έκπληξης σκαρφάλωσε τον φάρυγγα μου και βρήκε διέξοδο από τα χείλη μου. Εντελώς χαμένοι από την ροή των γεγονότων σηκωθήκαμε και οι δύο όρθιοι με τα χέρια ψηλά παραδομένοι στην μοίρα μας. Ο γεροδεμένος άντρας που με φόρα είχε παραβιάσει την πόρτα, μας κοίταξε άγρια και με βλέμμα που δεν δεχόταν αντιρρήσεις μας έκανε νόημα να μην βγάλουμε άχνα. Στην συνέχεια με κινήσεις κυνηγημένου ζώου, σάρωσε όλη την αίθουσα, ζυγίζοντας την κατάσταση και ψάχνοντας μάλλον ή μέρος να κρυφτεί ή άλλη διέξοδο διαφυγής. Κάνοντας με το χέρι απειλητικές κινήσεις που από ότι φαίνεται μας έλεγε να μην τολμήσουμε να κουνηθούμε, προχώρησε προς το μέρος μας. Το σώμα μου είχε παραλύσει και τα πόδια μου αδυνατούσαν να εκτελέσουν οποιαδήποτε προσταγή μου.

 Αλλά οι εκπλήξεις δεν σταμάτησαν εδώ. Την αμέσως επόμενη στιγμή, η αίθουσα φωτίστηκε και στην είσοδο με το χέρι στον διακόπτη έκανε την εμφάνιση του ένας αστυνομικός. Αυτή η εξέλιξη με ζάλισε τόσο που μου πήρε κάποια δευτερόλεπτα να καταλάβω ότι δεν ήταν άντρας αλλά γυναίκα αστυνομικός. Αυτή με αγέρωχο ύφος προχώρησε προς τον άντρα ο οποίος είχε ανοίξει το παράθυρο και κοιτούσε λες και ήταν έτοιμος να πηδήξει τους δύο ορόφους για να σωθεί. Παραδομένος όμως από την ματαιότητα της προσπάθειας του, ακούμπησε το σώμα του στον τοίχο και ύψωσε και αυτός τα χέρια του ψηλά. Η αστυνομικός έβγαλε ένα ζευγάρι χειροπέδες και του έδεσε τα χέρια πίσω στην πλάτη. Σπρώχνοντας τον προς τη έξοδο, γυρνάει προς το μέρος μας και μας κλείνει το μάτι. «Εσείς οι δύο τι παιχνίδι παίζετε εδώ μέσα;» μας ρωτάει πονηρά. «Δεν είναι τέλεια που γίνεται στο πανεπιστήμιο φέτος ο καρναβαλίστικος χορός;»

Η ΚΡΑΥΓΗ

Όταν μου ανακοίνωσε ότι θα πηγαίναμε μαζί διακοπές, ήταν ίσως μια από τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μου. Με την Μερόπη κάναμε κολλητή παρέα τα τελευταία δύο χρόνια. Αρχικά ήταν κολλητή φίλη της Χριστίνας με την οποία ήμασταν συμφοιτητές και γνωριστήκαμε πρώτη φορά στο πάρτι γενεθλίων της Χριστίνας.

Έδεσε από την αρχή το γλυκό και αμέσως κανονίστηκε συνάντηση για καφέ που έφερε και άλλη συνάντηση κ.ο.κ. Σταδιακά η Χριστίνα εξαφανίστηκε από την μέση, αλλά εμείς συνεχίσαμε ακόμη πιο στενά, με σύστηνε παντού ως ο κολλητός της, περνούσαμε πολλές ώρες μαζί, πότε στο σπίτι μου, πότε στο σπίτι της, έξω για καφέ, ποτό, χορό, σινεμά, θέατρο, συναυλία.

Τώρα θα μου πείτε πόσο φυσιολογικό είναι ένα αγόρι με ένα κορίτσι να κάνουν τόση κολλητή παρέα χωρίς να υπάρχει κάτι ερωτικό; Η αλήθεια είναι ότι αρχικά δεν είχα κάνει κάποιες ερωτικές σκέψεις για την Μερόπη. Ούτε όταν κάποιες φορές κοιμηθήκαμε αγκαλιά είχε πάει το μυαλό μου στο πονηρό. Όλα άλλαξαν πριν από περίπου δυο μήνες, όταν σε ένα φιλικό πάρτι την φλέρταρε έντονα ο Αντώνης, ένα ανερχόμενο ταλέντο στο τραγούδι, ο οποίος είχε πάρει μέρος και σε ένα τηλεοπτικό σόου και είχε γίνει από εκεί γνωστός, μαζεύοντας και τον απαραίτητο αριθμό θαυμαστριών. Η ζήλια φούντωσε μέσα μου, και κατάλαβα ότι την Μερόπη την ήθελα δική μου, κατάδικη μου. Δεν άντεχα στην σκέψη ότι θα την αγγίξουν ερωτικά άλλα ανδρικά χέρια.

Και πριν από δύο εβδομάδες μου ανακοινώνει ότι μου έκανε δώρο έκπληξη για τα γενέθλια μου, ένα ταξίδι στην Σκανδιναβία, να γυρίσουμε τα φιόρδ  μαζί με την φίλη της της Μάριτ από την Νορβηγία που είχαν γνωριστεί όταν είχε κάνει erasmus. Μόνο που δεν καρφώθηκα στο ταβάνι από την χαρά μου. Η προοπτική ενός ταξιδιού με την Μερόπη, μου άνοιγε διάπλατα την πόρτα να μπορέσω να της εκφράσω τα πραγματικά μου συναισθήματα.

Όλα κύλησαν άψογα, φτάσαμε σε μια πόλη έξω από το Όσλο και διανυκτερεύσαμε στο πατρικό της Μάριτ. Ήταν όλοι απίστευτα φιλόξενοι και εγκάρδιοι, καμία σχέση με τους ψυχρούς Σκανδιναβούς που φανταζόμουν.Τα πάντα γύρω μου ήταν πανέμορφα, η φύση καταπράσινη και μαγευτική, η θάλασσα άγρια αλλά και συνάμα ονειρική με δεκάδες νησάκια να πλέουν στον ορίζοντα. Όλα τακτοποιημένα, οργανωμένα και κυρίως πεντακάθαρα. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ ωραιότερο μέρος στον κόσμο για να εκμυστηρευτώ τον έρωτα μου!

Την επόμενη μέρα αποχαιρετίσαμε την οικογένεια της Μάριτ και ξεκινήσαμε οι τρεις μας για να εξερευνήσουμε τα φιόρδ και τα άπειρα νησάκια της βόρειας αυτής χώρας. Τελικά καταλήξαμε σε ένα από τα νησάκια, όπου δεν κυκλοφορούσαν αυτοκίνητα, τόσο μικρό ήταν, σε ένα υπέροχο ξύλινο ξενώνα. Και κανονίσαμε να περάσουμε το απόγευμα μας με πεζοπορία γύρω από το νησί.

Ούτε που καταλάβαμε πόσο περπατήσαμε, μέσα από πυκνά δάση, πανέμορφα λιβάδια χαζεύοντας τα αγροκτήματα, και την φύση ολόγυρα μας. Καταλήξαμε δε σε μια ξύλινη πλατφόρμα από την πίσω μεριά του νησιού που το ένωνε με ένα μικρότερο νησί στο οποίο υπήρχε ένας χαμηλός λόφος στην κορυφή του οποίου ήταν κτισμένο ένα εκκλησάκι με αυτούς τους τρίγωνους τρούλους των καθολικών.

Στην μέση της διαδρομής στην πλωτή γέφυρα, άπλωσα και πήρα το χέρι της Μερόπης. Η Μάριτ προχωρούσε ήδη μπροστά και είχε ξεκινήσει ήδη να ανεβαίνει τον λόφο. «Σε ευχαριστώ για αυτό το υπέροχο δώρο» της είπα. «Ποτέ δεν φανταζόμουν τόση ομορφιά μαζεμένη» συμπλήρωσα και την κοίταξα στα μάτια ελπίζοντας να καταλάβει για ποια ομορφιά μιλούσα.

«Αντρέα» με κοίταξε και αυτή στα μάτια, «θέλω να σου πω κάτι πολύ σημαντικό για μένα». Η καρδιά μου ξεκίνησε να κτυπά τρελά  Δεν το πίστευα αυτό που ζούσα. Ήταν μήπως έτοιμη να μου πει αυτή, το ίδιο πράγμα που εγώ δίσταζα να της πω;

«Αντρέα» επανέλαβε με κάποια μικρή αμηχανία «δεν έχω μαζί σου μυστικά για αυτό πρέπει να σου εκμυστηρευτώ κάτι ακόμα. Το περασμένο καλοκαίρι όταν ήταν η Μάριτ στην Κύπρο... γίναμε ζευγάρι, και είμαστε πολύ ευτυχισμένες μαζί»

Γύρισα το σώμα μου στο πλάι και έβαλα τα δυό μου χέρια στο κεφάλι και έβγαλα μια κραυγή σαν λαβωμένο ζώο. Η τέλεια αναπαράσταση της κραυγής του Μουγκ!

ΑΠΟΛΟΓΙΑ

Τρελαίνομαι όταν ακούω κάποιους να υποστηρίζουν σθεναρά ότι δεν πιστεύουν στον κεραυνοβόλο έρωτα. Όλοι όταν είναι έξω από τον χορό, ξέρουν να πουν πολλά τραγούδια. Εγώ πάλι αυτό που ξέρω να πω, είναι ότι ένοιωσα τα πόδια μου να μην με σηκώνουν και τα γόνατα μου έτοιμα να λυγίσουν όταν πρωτοαντίκρυσα τον Χριστόφορο. Μας είχαν συστήσει κάποιο κοινοί γνωστοί σε ένα μπαράκι. Μάρτιος ήταν, Σάββατο βράδυ. Την Κυριακή ξημερώματα άλλαζε η ώρα. Κάπως έτσι άλλαξε και η ζωή μου. Ένοιωσα τους παλμούς της καρδιάς μου να ανεβαίνουν επικίνδυνα με την πρώτη μας ματιά και λίγο έλειψε να λιποθυμήσω.

Τα πράγματα από εκεί και πέρα κύλησαν με ταχύτητα φωτός. Πριν καλά καλά το καταλάβω καταλήξαμε ζευγάρι. Στα κρυφά όμως, δεν έπρεπε να μάθουν κάτι οι άλλοι της παρέας. Είχαμε γίνει βλέπετε μια μεγάλη παρέα που κανόνιζε εξόδους, εκδρομές, συγκεντρώσεις για παιχνίδια σε σπίτια. Κάθε Σάββατο πρωί ραντεβού στο Costa για καφέ και κουτσομπολιό. Έτσι χαιρόμασταν και εμείς τον έρωτα μας. Στα κρυφά και διακριτικά.

Το κακό όμως δεν άργησε να γίνει. Όλα πήραν την ανάποδη πορεία 2 μήνες πριν. Ένα βράδυ, μετά που χαρήκαμε τον έρωτα μας στο σπίτι μου, μου ανακοίνωσε ότι έπρεπε να φύγει άρον άρον και στην βιασύνη του ξέχασε το κινητό του. Μακάρι να μην είχα την περιέργεια να κοιτάξω τα μηνύματα του. Πιστεύω ότι αυτή, η ζήλια και η περιέργεια να μάθεις τα πάντα για τον άλλο, είναι που σκοτώνει τον έρωτα, ενώ πρέπει να αφήνεσαι ελεύθερος να απολαμβάνεις αυτό που σου δίνεται.

Και εκεί ήταν όλα. Ο κύριος είχε παράλληλο δεσμό με την Χριστίνα. Ήταν φίλη μας και αυτή που μας ακολουθούσε σχεδόν πάντα σε όλες μας τις εξορμήσεις. Και σε αυτήν πουλούσε το ίδιο παραμύθι ότι ήταν ακόμη νωρίς να μοιραστούμε τον δεσμό μας με τους υπόλοιπους της παρέας, και ότι μετά θα μας βλέπουν οι υπόλοιποι κάπως. Το είχε μάθει καλά το ποίημα του ο κύριος.

Όταν επέστρεψε να το πάρει, φρόντισα να μην δείξω ότι είχα μάθει το παιχνίδι που έπαιζε. Προσπάθησα, και κράτησα την ψυχραιμία μου, και του σιγοψιθύρισα ναζιάρικα ότι μάλλον τον έκανα να χάσει τα μυαλά του, και έτσι ξέχασε το κινητό του.

Ήθελα να τον κάνω να πληρώσει ακριβά, για αυτό το μαχαίρι που είχε βάλει βαθιά στην καρδιά μου. Δυστυχώς σε κανένα δικαστήριο του κόσμου δεν θεωρείται αξιόποινη πράξη η απιστία και να τιμωρείται. Εξάλλου πλησίαζε και η εκδρομή της παρέας στο κυνηγετικό καταφύγιο, και αυτή την φορά θα ήταν όλοι, και η Χριστίνα. Με ένα σπάρο, δύο τρυγόνια. Θα τους έκανα και τους δύο να πληρώσουν για το κακό που μου έκαναν. Η προδοσία του Χριστόφορου είχε διαλύσει όλο μου τον κόσμο.

Η πρώτη βραδιά στο καταφύγιο κύλησε ομαλά. Χιόνιζε βαριά αναγκάζοντας την παρέα να μείνει μέσα και να μαζευτούμε δίπλα στο τζάκι παίζοντας «Η νύχτα πέφτει στο Παλέρμο» και με διάφορες συζητήσεις, πειράγματα, ανέκδοτα. Εγώ όλο το βράδυ παρατηρούσα διακριτικά και τους δύο, αλλά και την υπόλοιπη παρέα. Εκεί κάποια στιγμή κατάλαβα ότι αυτή η βλαμμένη είχε κλέψει και την καρδιά του Κυριάκου, ενός από την παρέα, τον οποίο μεν συμπαθούσα αλλά έβρισκα ότι είχε λίγο πάρει ψηλά τον αμανέ. Δούλευε στην μυστική αστυνομία και κουβαλούσε πάντα μαζί του το περίστροφο του. Κάποιες φορές μας το έπαιζε κάπως αφ'υψηλού και μου την έσπαγε. Ο βλάκας λοιπόν αυτός την κοιτούσε όλο το βράδυ και έλιωνε.

Το βράδυ δεν έκλεισα μάτι με το μαρτύριο που πέρασα. Έπρεπε να πάρω και μια τελική απόφαση τι θα έκανα. Κάποια στιγμή σηκώθηκα να πάω τουαλέτα και το μάτι μου πήρε τον Κυριάκο να κρύβει το περίστροφο του κάτω από το στρώμα. Ο Χριστόφορος πριν πάμε για ύπνο μου είχε γνέψει διακριτικά, τα λέμε αύριο, άρα να μην ελπίζω σε κάποια νυχτερινή του επίσκεψη. Αλλά από ότι κατάλαβα ούτε στο δωμάτιο της Χριστίνας έκανε προσπάθεια να πάει.

Το επόμενο πρωί  με πρόφαση ότι το κρύο μου έφερε ημικρανία, απέφυγα να ακολουθήσω την παρέα στην βόλτα της. Χωρίς λοιπόν συντροφιά στο καταφύγιο, βρήκα την ευκαιρία να τρυπώσω στα πράγματα της Χριστίνας. Και ανακάλυψα το προσωπικό της ημερολόγιο. Εκεί μέσα με γλαφυρή παραστατικότητα εξιστορούσε τον παράνομο δεσμό τους και πως πρόσεχαν από εμάς τους υπόλοιπους. Η δε τσούλα, είχε καταλάβει το ενδιαφέρον του Κυριάκου και ήταν έτοιμη να πέσει στην αγκαλιά του, για κάλυψη του δεσμού της με τον Χριστόφορο. Και το χειρότερο ήταν ότι το είχαν συζητήσει οι δυό τους και αυτός ο αθεόφοβος της έδωσε την έγκριση του.

Αυτοί οι δύο είχαν βάλει στόχο να μας τρελάνουν. Ένοιωσα μια απέχθεια για τον Χριστόφορο, που δεν πίστευα ότι μπορούσα να νιώσω  Πλέον τον μισούσα θανάσιμα. Όλα όσα έζησα μαζί του ήταν ένα ψέμα. Τι ήμουν εγώ γι’αυτόν; Ένα παιχνιδάκι μάλλον, μια σεξουαλική σχέση, αυτό που είναι της μόδας το sex friends; Ναι αλλά εγώ δεν είχα συμφωνήσει σε αυτό, εγώ άλλα πίστευα, θεωρούσα ότι είχα μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά του. Που απλά έπρεπε να κρατηθεί μυστικό μέχρι να είναι έτοιμοι οι υπόλοιποι της παρέας για να μάθουν.

Ε λοιπόν εκείνη ήταν η μέρα που όλοι θα το μάθαιναν. Και θα τον τιμωρούσα τον μπάσταρδο και το πορνίδιο του. Έτρεξα και ξέθαψα το περίστροφο του Κυριάκου, και τους περίμενα να επιστρέψουν. Όταν με το καλό επέστρεψαν, οι περισσότεροι πήγαν να ξαπλώσουν για να ξεκουραστούν. Με διακριτικές κινήσεις κατάφερα σιγά σιγά να μαζέψω και τα κινητά από σχεδόν όλους. Του Κυριάκου το κινητό δεν βρήκα, όπως ούτε και τον ίδιο που από ότι μου είπε κάποιος τρίτος της παρέας είχε πάρει τα βουνά για να πάρει αέρα. Μια χαρά με βόλευε και αυτό γιατί έτσι θα αργούσε να γυρέψει το όπλο του.

Και μετά ανέβηκα στο δωμάτιο του Χριστόφορου. Εκεί στο κρεβάτι του καθόταν και η Χριστίνα, και αστειεύονταν. Εμένα με το που τους είδα μαζί, ανέβηκε το αίμα όλο στο κεφάλι μου. Ούτε και θυμάμαι τι ακριβώς έγινε μετά, κάποιες ανάμικτες εικόνες υπάρχουν στο μυαλό μου. Να κρατάω το ημερολόγιο της Χριστίνας και να τους το δείχνω επιδεικτικά, μετά να σκίζω τις σελίδες και να τις πετάω σε έξαλλη κατάσταση. Θυμάμαι όμως πολύ καλά τα λόγια του Χριστόφορου στιγμές πριν πατήσω την σκανδάλη. Μην ρωτάτε γιατί το έκανα, γιατί την πάτησα. Ίσως να φταίνε και αυτά τα λόγια του. Ακόμα ο ήχος τους κουδουνίζει στα αυτιά μου «Ηλία μη... μη... σε αγαπάω!»

Πως νοιώθει η πατάτα 2 εκατοστά πριν μπει στην χύτρα.

Ο απόλυτος εξευτελισμός, ναι αυτό νοιώθω αυτή την στιγμή. Και κλαίω την μαύρη μου την μοίρα. Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί επέλεξα να έρθω στην γη ως πατάτα; Πόσους μήνες πέρασα η άμοιρη μεγαλώνοντας μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, στα έγκατα της γης, παρέα με λογής σκουλήκια και άλλα ζωύφια που σέρνονται στην υπόγεια ζωή τους. Δεν πρόλαβα καλά καλά να χαρώ το ξερίζωμα μου από την κόκκινη γη και βρέθηκα σε ένα σκοτεινό ντουλάπι με κάμποσες άλλες πατάτες που μου ήταν παντελώς άγνωστες. Και όταν επιτέλους μια καλή μέρα ανοίγει αυτό το έρημο ντουλάπι και λέω άντε επιτέλους να δω και εγώ μια άσπρη μέρα, αρχίζει ο πλήρης εξευτελισμός. Πρώτα με ξεγυμνώνουν από τις φλούδες μου και μετά με αφήνουν τσίτσιδη με όλες τις άλλες άγνωστες πατάτες. Και τώρα βλέπω τις φωτιές της κόλασης να πλησιάζουν απειλητικά. Ήδη ζεματάει όλο μου το κορμί. Ποιος Χίτλερ αποφάσισε να μας ξεπαστρέψει όλες τις πατάτες μέσα σε χύτρα ατμού;

ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ

Η ανάγκη να σε αγγίξω

με πνίγει.

Η απουσία σου τίμημα

βαρύ

Ο χρόνος που κυλά & δεν σε έχω πλάι μου

τρένο που βγήκε απ’τις ράγες

και στον προορισμό του να φτάσει αργεί

Σε χρειάζομαι

στην ζωή μου είσαι το πιο σημαντικό

Σε χρειάζομαι

χωρίς εσένα νοιώθω μόνος

λαβωμένο ζώο που παλεύει να σωθεί

Οι ώρες μακρυά σου

με σκοτώνουν

Η απουσία του κορμιού σου

απειλή

Οι μέρες που περνούν και είμαστε χώρια

χελιδόνια που χάσανε τους μήνες

και η άνοιξη στα βόρια θα τα βρει

Σε χρειάζομαι

είσαι ότι καλύτερο ζητούσα

Σε χρειάζομαι

χωρίς εσένα νοιώθω πόνο

μαχαίρι στην καρδιά που αιμορραγεί.

Ο ΧΩΡΙΣΜΟΣ

Δεν ήξερα τι ακριβώς ένοιωθα όταν την αντίκρισα  Η στάση της τις τελευταίες μέρες και το τηλεγραφικό της μήνυμα στο κινητό, μου είχαν προμηνύσει αυτά που θα άκουγα.

«Δεν χρειάζεται να μου πεις γιατί με κάλεσες», της είπα ξεκινώντας την κουβέντα πρώτος σε μια προσπάθεια να μην ακούσω από τα χείλη της την λέξη χωρισμός. «Τα έχω καταλάβει όλα»

«Αν είσαι σίγουρη και το έχεις αποφασίσει  είναι εντάξει. Θέλω όμως πρώτα να μου πεις ότι το έχεις σκεφτεί καλά. Ότι ζύγισες τα πράγματα και δεν υπάρχει λύση. Ότι προσπάθησες να δουλέψει η σχέση μας και δεν τα κατάφερες. Δεν θέλω να χωρίσουμε χωρίς να έχουμε δοκιμάσει να λύσουμε τις διαφορές μας. Θέλεις λίγο χρόνο να μείνεις μόνη, θέλεις να αλλάξω κάποια πράγματα σε μένα, θέλεις κάτι άλλο από εμένα; Πες μου και είμαι έτοιμος για τα πάντα. Δεν είναι κρίμα όλα όσα ζήσαμε μαζί να χαθούν, όλα όσα μοιραστήκαμε να πάνε στράφι για ασήμαντα πράγματα. Τι λες;»

«Αντρέα σε παρακαλώ σταμάτα να μονολογείς» με παρακάλεσε, «αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι είμαι έγκυος»

«Μα αυτό είναι καταπληκτικό» πρόλαβα να φωνάξω.

«Αντρέα το παιδί δεν είναι δικό σου. Λυπάμαι πολύ. Αντίο»