Η ομορφιά βρίσκεται ακόμα και στα πιο σκοτεινά μέρη, αρκεί να την αναζητήσεις. «Διέξοδος το φως στην επιφάνεια, σαν πόρτα στον παράδεισο». Μια ποιητική συλλογή του Λευτέρη Ζαμπετάκη για το νόημα της ζωής, τη σημασία του να τολμάς και να ζεις στο «τώρα».
Ποίηση τι θα πει δεν ξέρω να ορίσω.
Μα την έχω «δει» και την έχω «βιώσει» ακόμα και στα πιο σκοτεινά μου.
Μια παρατήρηση είναι. Αφουγκράστηκα τη στιγμή και το παρόν εκείνο, τότε, μιας εποχής, μιας περιόδου.
Μπορεί όμως και όχι. Μπορεί και της ζωής μου όλης.
Γιατί κύματα που σκάνε μπορεί και να ξανάρθουν.
Τώρα όμως ξέρω… το μολύβι μου κρατώ για να τα «ζωγραφίσω».
Τολμώ. Τολμήστε το κι εσείς.
Η ψυχή θα σας εκπλήξει.
Όταν τη χτυπούν τα κύματα, ξέρει εκείνη από ποίηση.
Ανίκητη
Ο εσωτερικός μου αέρας
χτυπά σε τείχη πέτρινα.
Ανίκητη η κόλαση.
Ολόκληρος ο παιδικός αγγελικός στρατός μου
δεν μπορεί να δαμάσει την πύρινη λαίλαπα.
Άρπαξαν φωτιά και τα φτερά μας.
 |
| Από την παρουσίαση στο Πολιτιστικό Κέντρο |
