AdSense

Thursday, 21 January 2021

Amanda Gorman - The hill we climb

 

Amanda Gorman - The hill we climb 

When day comes, we ask ourselves where can we find light in this never-ending shade?

The loss we carry, a sea we must wade.

We’ve braved the belly of the beast.

We’ve learned that quiet isn’t always peace,

and the norms and notions of what “just” is isn’t always justice.

And yet, the dawn is ours before we knew it.

Somehow we do it.

Somehow we’ve weathered and witnessed a nation that isn’t broken,

but simply unfinished.

We, the successors of a country and a time where a skinny Black girl descended from slaves and raised by a single mother can dream of becoming president, only to find herself reciting for one.


And yes, we are far from polished, far from pristine,

but that doesn’t mean we are striving to form a union that is perfect.

We are striving to forge our union with purpose.

To compose a country committed to all cultures, colors, characters, and conditions of man.

And so we lift our gazes not to what stands between us, but what stands before us.

We close the divide because we know, to put our future first, we must first put our differences aside.

We lay down our arms so we can reach out our arms to one another.

We seek harm to none and harmony for all.

Let the globe, if nothing else, say this is true:

That even as we grieved, we grew.

That even as we hurt, we hoped.

That even as we tired, we tried.

That we’ll forever be tied together, victorious.

Not because we will never again know defeat, but because we will never again sow division.


Scripture tells us to envision that everyone shall sit under their own vine and fig tree and no one shall make them afraid.

If we’re to live up to our own time, then victory won’t lie in the blade, but in all the bridges we’ve made.

That is the promise to glade, the hill we climb, if only we dare.

It’s because being American is more than a pride we inherit.

It’s the past we step into and how we repair it.

We’ve seen a force that would shatter our nation rather than share it.

Would destroy our country if it meant delaying democracy.

This effort very nearly succeeded.

But while democracy can be periodically delayed,

it can never be permanently defeated.

In this truth, in this faith, we trust,

for while we have our eyes on the future, history has its eyes on us.

This is the era of just redemption.

We feared it at its inception.

We did not feel prepared to be the heirs of such a terrifying hour,

but within it, we found the power to author a new chapter, to offer hope and laughter to ourselves.

So while once we asked, ‘How could we possibly prevail over catastrophe?’ now we assert, ‘How could catastrophe possibly prevail over us?’


We will not march back to what was, but move to what shall be:

A country that is bruised but whole, benevolent but bold, fierce and free.

We will not be turned around or interrupted by intimidation because we know our inaction and inertia will be the inheritance of the next generation.

Our blunders become their burdens.

But one thing is certain:

If we merge mercy with might, and might with right, then love becomes our legacy and change, our children’s birthright.


So let us leave behind a country better than the one we were left.

With every breath from my bronze-pounded chest, we will raise this wounded world into a wondrous one.

We will rise from the golden hills of the west.

We will rise from the wind-swept north-east where our forefathers first realized revolution.

We will rise from the lake-rimmed cities of the midwestern states.

We will rise from the sun-baked south.

We will rebuild, reconcile, and recover.

In every known nook of our nation, in every corner called our country,

our people, diverse and beautiful, will emerge, battered and beautiful.

When day comes, we step out of the shade, aflame and unafraid.

The new dawn blooms as we free it.

For there is always light,

if only we’re brave enough to see it.

If only we’re brave enough to be it.


Tuesday, 12 January 2021

Να μάθεις να φεύγεις - Χριστίνα Παρασχά

          
               ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙΣ          
Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών 
   Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν
   Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας

Να φεύγεις  – αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο
Να τρέχεις μακρυά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου
      (Όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας – αποδέξου το)
Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας
Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι – από ‘κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε
Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις
Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη
Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο
Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω – δεν τους το χρωστάς
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου
Μην πιστεύεις αυτά που λένε – η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει



Να μην συγχωρείς όσους δεν σου έπλυναν τα πόδια σου με δάκρυα μετανοίας
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, οι τρίτες για τους γελοίους
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση την σχέση την κοροϊδία κοροϊδία
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό
κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλυφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα, όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου
Και. Να μάθεις να φεύγεις. Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά

της Χριστίνας Παρασχά

πηγή: https://www.yposimeioseis.com/na-matheis-na-fevgeis/





Labels

25thhourproject Amanda Gorman Argentinian Ayia Napa Monastery barış biodanza book Brasilia Breath Bucay Jorge Carlos Latuff cartoon change classes clouds co-operation comedy companionship computer Conspiracy Cyprus dance death Delia Owens deniz diary eagle enemies exercise fantasy Fernando Pessoa Fikardou film friends Game of Thrones goodreads Hatha Yoga hawk heal home indians Integral Yoga Intikam jeans jokes Jose Saramago kitap Kıbrıs komik Kryon lgbti+ love love story LucyFoley Madeline Miller media movie trailer Muere lentamente naked Nasreddin Hoca natural Nazim Hikmet Nicci French Nicosia Nobel Prize noir novel Orhan Pamuk Paulo Coelho peace poem poet poetry police porcupines quotes Rain refugees religion revenge Rumi Samuel Johnson sciolism short film short story sky smile solidarity studies on hysteria Tango theatre TheGuestList TheHuntingParty theory TheParisApartment therapy think thriler thriller Viktor Frankl. logotherapy village Vinicius de Moraes violence warm Warsan Shire Where the crawdads sing Wilson Mizner wisdom world Yoga αγάπη Αγία Νάπα αετός αλήθεια αλλαγή αναπνοή ανέκδοτα ανέκδοτο αποφθέγματα Αργοπεθαίνει άσκηση αστυνομία αστυνομικό αυτοβελτίωση βία Βιβλία βιβλίο Βινίσιους δε Μοράες Βραζιλία γεράκι γιόγκα Γουίλσον Μίζνερ Γρηγόρης Βασιλειάδης διήγημα Δικαιοσύνη Διόπτρα Δώρος Αντωνιάδης εαυτός ειρήνη εκδίκηση Έλενα Φερράντε Ελλάδα Ελληνοκύπριοι επίγνωση εχθροί Ζοζέ Σαραμάγκου ζωή ημερολόγιο Ημιμάθεια θάλασσα θάνατος θέατρο θεραπεία Θεωρίες θρησκεία θρίλερ Ινδιάνοι ισορροπία ιστορίες Ιταλία καρναβάλι Καστανιώτης Κομφούκιος κόσμος κρύο Κρυων Κύπρος κωμωδία Λεμεσός ΛΟΑΤΚΙ+ λογοθεραπεία μαζί μάθημα Μεταίχμιο μοναξιά Ναζίμ Χικμέτ Νασεντίν Χότζα Νόμπελ Λογοτεχνίας νουβέλα Ντέλια Όουενς Ορχάν Παμούκ Πάμπλο Νερούδα Πατάκη ποίημα ποίηση ποιητής πολιτισμός πρόσφυγες Σκαντζόχοιρος σκιά σπίτι συγγραφή συνεργασία τανγκό ταξίδι τετράδιο Τζελαλεντίν Ρουμί Το Ψυχοθεραπευτικό Ταξίδι Τουρκοκύπριοι φαντασία Φερνάντο Πεσσόα φιλία φιλοσοφία Φρίντριχ Νίτσε φυσικοπαθητική χαμόγελο χιόνι χορός Χόρχε Μπουκάι Χριστίνα Παρασχά χρόνος Ψυχογιός ψυχολογία