Β: Τι έγινε πάλι; Σε ενόχλησα σε κάτι;
Α: Δεν με ενοχλείς, όμως σε βλέπω να συλλογίζεσαι και να ξεχνάς ότι είμαστε εδώ για δουλειά.
Β: Δεν το ξεχνώ ότι δουλεύω, και που να το ήθελα, πάλι δεν θα μπορούσα με σένα δίπλα μου.
Α: Θες να απομακρυνθώ; (με έντονη απορία).
Β: Για δοκίμασε, μπορείς;
Α: Άστο καλύτερα, δεν το διακινδυνεύω.
Β: Ναι, αναμενόμενο. Μην κοπείς από τον ομφάλιο λώρο και ανεξαρτοποιηθείς.
Α: Πας καλά; Τι είναι αυτά που λες;
Β: Εσένα ότι σου πούνε, αυτά κάνεις! Πρωτοβουλία καμία.
Α: Μα αφού αυτή είναι η δουλειά μου. Αυτά πρέπει να κάνω. Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω;
Β: Να μην είσαι δούλος αδελφέ, να έχεις την δική σου άποψη για το τι συμβαίνει, να ταράξεις λίγο την ηρεμία, να χαράξεις την δική σου γραμμή. Να βάλεις το δικό σου στίγμα σε αυτό τον κόσμο.
Α: Αυτά τα επαναστατικά συλλογιζόσουν πιο πριν; Γι’ αυτό σε βλέπω να είσαι συνέχεια σκεπτικός;
Β: Είναι κακό που θέλω να είμαι διαφορετικός. Που δεν θέλω να ακολουθώ το ρεύμα. Να σπάσω την ρουτίνα της ζωής μου και να πάρω το τιμόνι στα χέρια μου;
Α: Δεν πιστεύω αυτά που ακούω!
Β: Δεν με εκπλήσσει το γεγονός! Σε ξέρω τόσα χρόνια, και δεν λέω, πάντα άψογος συνεργάτης, μπορούσα να βασιστώ πάνω σου, ξέρω ότι έχω κάποιον να με στηρίξει ότι κι αν συμβεί. Αλλά ρε φίλε μου, προσωπικότητα μηδέν. Είσαι ένα υποχείριο του συστήματος. Ένα καλοκουρδισμένο ρομποτάκι που κάνει πάντα αυτό που του λένε. Πάντα το σωστό.
Α: Και που είναι το πρόβλημα σε αυτό; Είναι λάθος που κάνω πάντα το σωστό;
Β: Βλέπεις; Το αναμενόμενο!
Α: Τι εννοείς;
Β: Ότι δεν ξεπερνάς τις γραμμές. Είσαι πάντα μέσα στα όρια σου. Ούτε το παραμικρό ίχνος υποψίας για να κάνεις κάτι ριζοσπαστικό.
Α: Και γιατί να κάνω κάτι ριζοσπαστικό; Το ξέρεις πολύ καλά ότι απαγορεύεται.
Β: (με έμφαση) Το απαγορεύει κάποιος;
Α: Αυτά κάνεις και με πιάνει σύγκρυο! Με κάνεις και φοβάμαι.
Β: Τι φοβάσαι ρε πιόνι; Τι κακό θα συμβεί αν κάνεις κάτι εκτός σχεδίου;
Α: Μα αυτό μπορεί να καταστρέψει όλα όσα έχουμε καταφέρει μέχρι τώρα, Μπορεί να φέρει το χάος!
Β: Και τι μ’αυτό! Δικό μας είναι το μαγαζί και θα πέσουν οι δουλειές μας έξω;
Α: Θάθελα να’ξερα από που ξεσήκωσες όλες αυτές τις επαναστατικές ιδέες;
Β: Δεν χρειάζεται να ξεσηκώσω το οτιδήποτε από πουθενά! Έχω μυαλό και σκέφτομαι! Για κάποιους άλλους εδώ μέσα αμφιβάλω!
Α: Ναι, πες με και ανεγκέφαλο τώρα!
Β: Έχω άδικο; Πες μου μια φορά που σκέφτηκες κάτι δικό σου και το έκανες; Που δεν ακολούθησες οδηγίες; Που είπες αυτό πιστεύω ότι πρέπει να γίνει έτσι και το έκανες;
Α: Ξεχνάς ότι υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες που πρέπει να ακολουθούμε; Ότι αυτή είναι οι δουλειά μας; Η αποστολή μας;
Β: Δεν ξεχνάω τίποτα! Τόσα χρόνια που είμαστε μαζί, φροντίζεις πυκνά συχνά να μου το θυμίζεις!
Α: Άρα τι σε έπιασε τώρα;
Β: (Τον κοιτάει για λίγο) Έχεις σκεφτεί ότι ίσως θα έπρεπε να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό; Ίσως ότι αυτό που τελικά περιμένουν από εμάς είναι να κάνουμε την ανατροπή.
Α: Αν ήταν έτσι, θα υπήρχε κάτι στις οδηγίες, στους κανόνες!
Β: Έχεις σκεφτεί ότι αυτός έχει το ελεύθερο να κάνει ότι του καπνίσει, ενώ εμείς όχι;
Α: Μα αυτή ήταν η οδηγία εξαρχής!
Β: Και που μας οδήγησε μέχρι σήμερα; Τι έχει καταφέρει;
Α: Πιστεύω ότι έχουν γίνει κάποια πολύ σημαντικά βήματα, απλά τα αποτελέσματα θα αργήσουμε να τα δούμε.
Β: Ουάου!!!!
Α: Τι έγινε;
Β: Είναι η πρώτη φορά που εκφέρεις γνώμη! Αν είχα ατζέντα, θα σημείωνα την ημέρα και την ώρα!
Α: Με κοροϊδεύεις! Αφού ξέρεις ότι αυτά είναι σχετικά!
Β: Όπα!!! Ξεκινήσαμε και τις θεωρίες τώρα; Συνεχίζεις να με εκπλήσσεις!
Α: Εντάξει το’πιασα! Βαρέθηκες και ξεκίνησες το δούλεμα να περάσει η ώρα μέχρι να ξυπνήσει αυτός!
Β: Τώρα που το λες. Ξέρεις που έχει σκοπό να μας πάρει σήμερα;
Α: Καλά ψες που μιλούσε στο τηλέφωνο, που ήταν το μυαλό σου;
Β: Θα ήταν την ώρα που έδειχνε στις ειδήσεις για τους Τζιχαντιστές και το Ισλαμικό κράτος.
Α: (Θυμωμένα) Τι δουλειά έχεις εσύ με αυτά; Από πότε παρακολουθείς τις ειδήσεις;
Β: Δεν υπάρχει πουθενά γραμμένο ότι απαγορεύεται.
Α: Εξυπνάκια! Όμως ξέρεις ότι αυτή δεν είναι δική μας δουλειά!
Β: Και επειδή δεν είναι, απαγορεύεται να ενημερώνομαι;
Α: (Επιτακτικά) Αυτή είναι δουλειά άλλων!
Β: Λέγε ότι θες. Εγώ θέλω να ξέρω τι γίνεται. Προς τα που οδηγούμαστε. Αν χαθεί το παιχνίδι, δεν θέλω να με πιάσουν εξ’απροόπτου.
Α: Το ξέρεις ότι έχεις γίνει βλάστημος;
Β: Τι μας λες; Εγώ είμαι ο βλάστημος ή εσύ;
Α: (Υστερικά) Εγώ;;;; Εγώ είμαι τύπος και υπογραμμός. Ακολουθώ τον νόμο κατά γράμμα.
Β: Πρόσεξε μην πάρεις πόντους και σου στερήσουν το δίπλωμα οδήγησης!
Α: Εγώ έχω αφιερωθεί εξ ολοκλήρου στην δουλειά μου. Αυτός είναι ο σκοπός της ύπαρξης μου. Έχω μάθει να δίνω χωρίς να περιμένω να πάρω. Δουλεύω για το καλό της ανθρωπότητας. Ζω για την ανιδιοτελή αγάπη και το καθήκον.
Β: Σταμάτα!!! Είμαι στα όρια να ξεράσω! Αν μπορούσα δηλαδή!
ΤΕΛΟΣ Α' ΜΕΡΟΥΣ
