An ancient myth of Sioux Indians, says that once came to the tent of the old magician man of the tribe, caught hand in hand, the Wild Bull, the most brave and honored young warrior, and High Cloud, the daughter of the chief, one of the most beautiful women of the tribe.
"We love each other" starts the young man.
"And we will get married" she says.
"And we love each other so much that we are afraid ..."
"We would like some magical, an amulet, a talisman ..."
"Something that will guarantee us that we will be together forever."
"Where it will ensure that we will be side by side until we meet the Manitou, the day of our death."
"So please" they begged, "tell us what we can do ..."
The magician looks at them and he is touched from their youth, that they are so in love, to yearn so much of a word.
"There's something ..." says the wise magician finally after some time. "But I do not know ... it is a very difficult task and requires sacrifice."
"We do not mind" both say.
"Whatever may be"confirms the Wild Bull.
"Well" says the magician. "High Cloud, you see the mountain that is north of our village? You have to climb alone, without anything other than a net and your hands, and hund the most beautiful and powerful mountain falcon. Though you catch it, should bring it here live on the third day after the full moon. understand? "
The young girl agrees silently.
"And you Wild Bull" continued the magician, "you have to climb the mountain of lightning, and when you reach the top, the more savage than all the eagles, and with your hands only and a net to catch him without being injured and bring him before me, living the same day they come and High Cloud .... Go now. "
The two young ones look at each other with tenderness, and after a fleeting smile they leave to fulfill the mission assigned to them. She goes to the north, he to the south ...
On the appointed day, in front of the magician's tent, the two young people are waiting, each with a cloth bag containing the bird asked.
The magician tells them to take out the birds of the bags carefully. Young people do what they say, and show the old man to approve the birds captured. They are beautiful, without doubt, the best of their kind.
"They were flying high?" asks the magician.
"Yes, of course. And we, like you asked .... And now?" asks the young man. "We will kill them and drink their honour of their blood?"
"No," says the old man.
"We will cook them and eat the bravery of their meat?" proposed the young lady.
"No," repeats the old man. "Do what I tell you. Take the birds and tie together their legs with these leather strips ... After you tie them, let them go, to fly freely."
The warrior and the young girl do exactly what they have been told by the magician, and finally release the birds.
The eagle and the hawk trying to fly, but only serve to spin and fall back down. In a few minutes, fussy because they fail to fly, birds start attacking and biting against one another, until they hurt each other.
"This is magic. Never forget what you saw today. Now, you too are an eagle and a hawk. Though buckle up with each other, even if you do out of love, not only will you crawl into your life, but moreover, sooner or later, you will start to hurt each other. If you want your love to last forever, fly together, but never tied. "
Ένας πανάρχαιος μύθος των ινδιάνων Σιου, λέει πως ήρθαν κάποτε στη
σκηνή του γέρου μάγου της φυλής, πιασμένοι χέρι χέρι, ο Άγριος Ταύρος, ο
πιο γενναίος και τιμημένος νέος πολεμιστής, και το Ψηλό Σύννεφο, η
κόρη του αρχηγού, μια από τις ωραιότερες γυναίκες της φυλής.
"Αγαπιόμαστε" αρχίζει ο νέος.
"Και θα παντρευτούμε" λέει εκείνη.
"Και αγαπιόμαστε τόσο που φοβόμαστε..."
"Θα θέλαμε κάποιο μαγικό, ένα χαϊμαλί, ένα φυλαχτό..."
"Κάτι που θα μας εγγυάται ότι θα είμαστε για πάντα μαζί."
"Που θα μας εξασφαλίσει ότι θα είμαστε ο ένας στο πλευρό του άλλου,
ώσπου να συναντήσουμε τον Μανιτού, την ημέρα του θανάτου".
"Σε παρακαλούμε" ικετεύουν, "πες μας τί μπορούμε να κάνουμε..."
Ο μάγος τους κοιτάζει και συγκινείται που τους βλέπει τόσο νέους, τόσο ερωτευμένους, να λαχταρούν τόσο μια του λέξη.
"Υπάρχει κάτι ..." λέει τελικά ο σοφός μάγος μετά από αρκετή ώρα.
"Αλλά δεν ξέρω...είναι ένα έργο πολύ δύσκολο και απαιτεί θυσίες."
"Δεν μας πειράζει" λένε και οι δύο.
"Ό,τι και να' ναι" επιβεβαιώνει ο Άγριος Ταύρος.
"Ωραία" λέει ο μάγος. "Ψηλό Σύννεφο, βλέπεις το βουνό που είναι βόρεια
από το χωριό μας ; Πρέπει να το ανέβεις μόνη σου, χωρίς τίποτα άλλο
εκτός από ένα δίχτυ και τα χέρια σου, και να κηνυγήσεις το πιο όμορφο
και δυνατό γεράκι του βουνού. Αν το πιάσεις, πρέπει να το φέρεις εδώ
ζωντανό την τρίτη μέρα μετά την πανσέληνο. Κατάλαβες;"
Η νεαρή κοπέλα συγκατανεύει σιωπηλά.
"Κι εσύ Άγριε Ταύρε" συνεχίζει ο μάγος, "πρέπει να ανέβεις το βουνό
του κεραυνού, κι όταν φτάσεις στην κορυφή, τον πιο άγριο απ' όλους τους
αετούς, και με τα χέρια σου μόνο κι ένα δίχτυ να τον πιάσεις χωρίς να
τον τραυματίσεις και να τον φέρεις μπροστά μου, ζωντανό, την ίδια μέρα
που θα έρθει και το Ψηλό Σύννεφο....Πηγαίνετε τώρα."
Οι δυο
νέοι κοίτάζονται με τρυφερότητα, κι ύστερα από ένα φευγαλέο χαμόγελο
φεύγουν για να εκπληρώσουν την αποστολή που τους ανατέθηκε. Εκείνη πάει
προς το βορρά, εκείνος προς το νότο...
Την καθορισμένη
ημέρα, μπροστά στη σκηνή του μάγου, περιμένουν οι δυο νέοι, ο καθένας
με μια πάνινη τσάντα, που περιέχει το πουλί που του ζητήθηκε.
Ο μάγος τους λέει να βγάλουν τα πουλιά από τις τσάντες με μεγάλη
προσοχή. Οι νέοι κάνουν αυτό που τους λέει, και παρουσιάζουν στο γέρο
για να τα εγκρίνει τα πουλιά που έπιασαν Είναι πανέμορφα, χωρίς
αμφιβολία, τα καλύτερα του είδους τους.
"Πετούσαν ψηλά;" ρωτάει ο μάγος.
"Ναι, βέβαια. Κι εμείς, όπως μας ζητήσατε....Και τώρα;" ρωτάει ο νέος.
"Θα τα σκοτώσουμε και θα πιούμε την τιμή από το αίμα τους;"
"Όχι" λέει ο γέρος.
"Να τα μαγειρέψουμε και να φάμε τη γενναιότητα από το κρέας τους;" προτείνει η νεαρή.
"Όχι" ξαναλέει ο γέρος. "Κάντε ότι σας λέω. Πάρτε τα πουλιά και δέστε
τα μεταξύ τους από τα πόδια μ' αυτές τις δερμάτινες λωρίδες...Αφού τα
δέσετε, αφήστε τα να φύγουν, να πετάξουν ελεύθερα."
Ο πολεμιστής και η νεαρή κοπέλα κάνουν ό,τι ακριβώς τους έχει πει ο μάγος, και στο τέλος ελευθερώνουν τα πουλιά.
Ο αετός και το γεράκι προσπαθούν να πετάξουν, αλλά το μόνο που
καταφέρνουν είναι να στριφογυρίζουν και να ξαναπέφτουν κάτω. Σε λίγα
λεπτά, εκνευρισμένα που δεν καταφέρνουν να πετάξουν, τα πουλιά
επιτίθενται με τσιμπήματα το ένα εναντίον του άλλου, μέχρι που
πληγώνονται.
"Αυτό είναι το μαγικό. Μην ξεχάσετε ποτέ αυτό
που είδατε σήμερα. Τώρα, είστε κι εσείς ένας αετός κι ένα γεράκι. Αν
δεθείτε ο ένας με τον άλλον, ακόμα κι αν το κάνετε από αγάπη, όχι μόνο
θα σέρνεστε στη ζωή σας, αλλά επιπλέον, αργά ή γρήγορα, θα αρχίσετε να
πληγώνετε ο ένας τον άλλον. Αν θέλετε η αγάπη σας να κρατήσει για
πάντα, να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι."
Όλων εκείνων των βιωματικών επιγνώσεων που θρέφουν εκείνο το κομμάτι του εαυτού μου που δεν θέλει να ζει συμφιλιωμένο με την μετριότητά του –που δεν είναι «χρυσή»- τη ροπή του προς την λήθη, την σχετικοποίηση των συναισθημάτων του. Του εαυτού μου που δεν θέλει να διστάζει μπρος στην αυτοαποκάλυψη και στην ζωή!
Την Εποχή των Παγετώνων πολλά ζώα πέθαιναν από το κρύο. 
Όμως πλήγωναν ο ένας τον άλλον με τα αγκάθια τους, κι έτσι αποφάσισαν να μείνουν μακριά μεταξύ τους.
Έπρεπε λοιπόν να διαλέξουν: ή θα εξαφανιζόντουσαν από τη γη, ή θα αποδέχονταν ο ένας τα αγκάθια του άλλου. 
Μια μέρα, ο βασιλιάς αποφάσισε όλοι οι υπήκοοί του να λένε την αλήθεια.
Στήθηκε μια κρεμάλα έξω από τις πύλες τις πόλεις και ανακοινώθηκε ότι
όποιος μπαίνει στην πόλη οφείλει να απαντήσει ειλικρινά σε μια ερώτηση
που θα του γίνει.
Άλλα Links με ιστορίες του Νασρεντίν Χότζα:
